9 dagen met vaders, Togo, Ghana en het afscheid van Benin..

Lieve meereizigers,

Hierbij zoals beloofd nog een verslag van de laatste weken in Benin. Prachtige weken.

Zaterdagmiddag de 17e mocht ik eindelijk naar Cotonou om die nacht papa te halen. Ik had met een Benineze  vriend afgesproken, we zouden samen de zaterdag doorbrengen in Cotonou om 's avonds naar een feestje te gaan bij andere vrienden waarvoor we beiden waren uitgenodigd. Daarna zou ik naar m'n guesthouse gaan om die nacht nog papa te ontvangen. Tijdens de lunch kreeg ik echter bericht uit Nederland: papa's vlucht had zoveel vertraging dat hij de aansluiting in Casablanca niet kon halen. Hij kon weer huiswaarts keren en morgen een nieuwe poging doen met hetzelfde vluchtschema. Dat was even een flinke domper voor ons beiden. 

Ik probeerde m'n stemming er niet al te veel onder te laten lijden en liet me meenemen naar het strand door José, die vriend. We deelden er een grand Béninoise (bier) en chillden wat aan het water. Toen kwam dat waar ik al lichtelijk bang voor was: José begon over 'z'n gevoelens voor me'. Inmiddels weet ik ook wel dat die gevoelens waarmee Benineze jongens zo graag voor de dag komen, negen van de tien keer alleen mijn blanke huid en donkerblonde haren betreffen. Ik kon niet anders dan voorzichtig afwijzen. En om eerlijk te zijn was ik lichtelijk teleurgesteld dat hij erover begonnen was, dat het weer deze kant op ging. Ik had gehoopt dat het deze keer een gewone, ongecompliceerde vriendschap betrof. Maar een gewone vriendschap tussen een jongen en een meisje is hier een zeldzaam verschijnsel.

's Avonds dus naar het feestje. Dat was ontzettend leuk, met heel veel leuke mensen. Een mix van Beninenzen en Duitsers, en ik :) Tegen de tijd dat ik oorspronkelijk papa zou halen, ging ik richting het guesthouse, waar ik nog een kort nachtje alleen zou doorbrengen.

De volgende ochtend moest ik op pad om een nieuwe slaapplek te zoeken, want het guesthouse zat al vol voor de nacht erop. Het viel niet mee iets te vinden, om niet te zeggen, het was een helse zoektocht. Het vliegveld bevindt zich in een rijke buurt met enkel hotels met arrogant hoge prijzen. Tegen de middag belde ik SYTO, ten einde raad. Maar ook zij konden me niet echt helpen. Ik kweekte nieuwe moed door mezelf op een pizza te trakteren. Daar werd ik zowaar ook getrakteerd op een gouden tip: een goedkoop guesthouse bevond zich vlakbij de pizzeria. Toen ik de Zwitserse eigenaar sprak, bleek hij me zelfs wel 's nachts naar het vliegveld te willen rijden. Ik kon m'n geluk niet op.

Maar die nacht was de beste man nergens te bekennen. Zijn telefoon nam hij niet op. Volgens de bewaker was hij weg. Lichtelijk in paniek zocht ik samen met de bewaker een alternatieve oplossing. Uiteindelijk was hijzelf wel bereid om me even snel achterop de motor te brengen, tegen al zijn verplichtingen in. Ik betaalde hem flink en beloofde niets tegen zn baas te zeggen. Wat een topvent was dat!

En daar was het, in de nachtelijke sferen van het verlaten vliegveld, dat ik me na 2,5 maand weer in de armen kon laten sluiten van die vader van me! Ik herkende 'm gelukkig nog, en hij mij ook, had ik de indruk. In onze vreugd namen we een veel te dure taxi naar het guesthouse. Daar werd ik overladen met kaartjes en pakjes alsof ik jarig was. En op de voorraad proviand die uit de koffer tevoorschijn kwam, kan ik waarschijnlijk de hele resterende twee maanden teren :) Na nog lang gekletst te hebben, besloten we nog even te slapen alvorens ik papa Cotonou zou presenteren. 

Die maandag bezochten we de kunstmarkt van Cotonou. We bespraken onze afdingtechnieken en sloegen een voorraad souvenirs in. Na de lunch pakten we een taxi naar Porto Novo, zodat ik eindelijk mijn thuis kon laten zien. Porto besloot papa te verwelkomen met een flinke stortbui en een stroomuitval die tot 's avonds laat aanhield.. Tegen zessen waren we bij mijn familie, die papa heel warm ontving. Ze hadden met mij naar zijn komst uitgekeken! Na de dagelijkse avondmis bij ons thuis (waarbij ik inmiddels gepromoveerd was tot lector) met aansluitend een maaltijd, werden we naar ons motel gebracht. 

De volgende dag hadden we een afspraak met Theophile en Nicodeme, de studievrienden van papa's broer en mijn oom Derk. We kregen een rondleiding door het complex van de theologische universiteit  en het ziekenhuis. In het ziekenhuis werden we zelfs meegenomen naar de zalen waar de patiënten lagen, best wel indrukwekkend. Vervolgens gingen we naar de radio, waar een interview met ons werd opgenomen! Uiteraard in het Frans. Dat was nog best een uitdaging, kan ik zeggen. Maar cool was het ook. Een paar dagen ervoor was ik al op de landelijke televisie naar aanleiding van een hardloopevenement in de stad waar ik met mn gastouders aan had deelgenomen. Als enige blanke verschijning in de massa Afrikanen had ik klaarblijkelijk onbedoeld nogal de aandacht getrokken van de aanwezige cameramannen. Na dit radio-optreden kon ik dus rekenen op nationale bekendheid :)

We sloten de ontmoeting met Theophile en Nicodeme af met een lunch in het lapin-restaurant, waar papa mocht kennis maken met een Benineze specialiteit: konijn met het standaard smakeloos goedje (lijkend op pâte), een megascherp sausje en bier. Het viel hem niet tegen, de geboren Afrikaan. 

De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Ouidah. Op papa's verzoek betaalden we de taxichauffeur een fortuin zodat we de achterbank niet met vier anderen hoefden te delen.In Ouidah wees de lonely planet ons een heel leuk guesthouse. We meden het heetste uur van de dag met het starten van een canasta-competitie en een goede lunch in het guesthouse. Tegen het einde van de middag gingen we de stad in: we knuffelden we de slangen in de python-tempel en bezichtigden de slavenmonumenten op Ouidahs prachtige strand. We pakten een terrasje aan hetzelfde strand en gingen vervolgens terug naar het guesthouse. We aten er tonijnsalade zonder tonijn, vervolgden onze canasta-competitie, bestelden een bescheiden kannetje witte wijn en kletsten tot diep in de nacht :)

De volgende ochtend reden we door naar het sprookjesachtige Grand-Popo. In de taxi mochten we genieten van een felle, politieke discussie van een paar studenten. In Grand-Popo was het weer de legendarische Lonely Planet  die verantwoordelijk was voor ons paradijselijke verblijf in 'Saveurs d'Afrique', een oase van rust op slechts vijftig meter van de zee. We zwommen in zee, lazen verantwoorde literatuur, speelden de ene na de andere pot canasta, aten de beste maaltijden en kletsten alsof we elkaar in geen maanden gezien hadden ;p. Wat was dat ultiem chill, wat was dat vakantie. Ik denk er nog geregeld met weemoed aan terug...

We besloten ons verblijf er met een nacht te verlengen. In de namiddag mochten we getuigen van enorm visevenement. Een grote groep sterke mannen was al vanaf elf uur bezig een enorm visnet uit de zee te trekken, in de bloedhitte. Wij hebben ze nog even geholpen maar legden het na een paar minuten af van de warmte. Tegen zessen was het visnet pas op het strand en was de gigantische vangst zichtbaar. Het hele dorp kwam het strand op om de vangst te bekijken en een voorraad vis voor de familie in te slaan. Alleen wij besloten uiteindelijk toch maar geen vis voor familie mee te nemen ;) Was gaaf om mee te maken!

De volgende dag deden we een tour over de rivier in een pirogue, zo'n uitgeholde boomstam. Onze vriendelijke maar ook enigszins aparte gids liet ons uit een kokosnoot drinken en nam ons mee naar een voodoo-dorpje. Daar maakten we kennis met de voodoo-chef, die ons verschillende rituelen demonstreerde, waaronder het gooien met schelpjes waarbij elke open-dichtcombinatie een ander lot voorspelde. Ook laten ze de lichamen van overleden dorpsbewoners een tijd liggen om te kijken of er bijen op af komen, en als dat het geval is, ben je vervloekt geloof ik. Of in ieder geval is het dan ernstig met je gesteld (geweest). Het was superboeiend om dat allemaal te horen en te zien, hoewel ook onwerkelijk. Bijzonder dat dit, toch wel vrij extreme geloof, ook nu nog zoveel aanhangers kent.

Zaterdagochtend pakten we de taxi naar Ganvié, het beroemde dorp, gebouwd op palen in het water. Elk huis staat los, op z'n eigen palen. Je kunt je er dus niet zonder boot verplaatsen. Elk gezin heeft bezit dan ook meerdere pirogues. Tussen de huizen bevinden zich winkeltjes en speelterreintjes. Het is bijzonder om te zien, al had de bedoeling ook iets triests door de armoede en het enorm vervuilde water.

We overnachtten er in het hotel, waar de vloerplanken niet zo zorgvuldig op elkaar aansloten, zodat je er niks moest laten vallen, want dan was de kans groot dat het meteen in het water lag. 's Nachts was er een enorme onweersbui, ons hotel bleef gelukkig overeind. De volgende ochtend reisden we al vroeg terug naar mijn gastfamilie in Porto, veilig op het droge :)

Maandag gingen papa en ik dan samen naar het weeshuis, voor mijn allerlaatste dagje. Ik was er al een week niet geweest en was blij m'n kinders weer te zien, al wist ik dat het de laatste keer zou zijn. Papa hielp me in de kantine, de kinderen waren zichtbaar nieuwsgierig naar hem. En voor mij was het heel fijn eindelijk te kunnen laten zien wat ik die drie maanden elke dag gedaan had. 's Middags deelde ik koekjes uit in Maternelle en nam daarmee afscheid van ze. En dat was toch moeilijk. Zij waren vooral blij met hun koek en hadden van de reden van deze plotselinge traktatie weinig benul. Dat komt waarschijnlijk nu pas, nu ik niet meer met gespreide armen op hen wacht als ze 's ochtends komen eten. Een pijnlijke gedachte.

Toen was het alweer dinsdag, tijd om ons te verkassen richting Cotonou, zodat papa die woensdagochtend vroeg het vliegtuig kon halen... Een onvermijdelijk moment waar ik al voor papa's komst tegenop zag: opnieuw afscheid nemen voor ruim twee maanden. Een troost was dat we terugkeken op negen heerlijke dagen. Ik geniet er nog van na! 

Woensdagochtend om vier uur zwaaide ik papa dus uit. Vanaf het vliegveld nam ik een zem direct naar een taxistandplaats voor een rit naar Lomé, Togo! Zoals gepland pikten we onderweg Chiara op. Ons Togo-Ghanareisje ging die ochtend om vijf uur van start. Om half 10 waren we in Lomé. We vonden al snel een spotgoedkoop guesthouse, installeerden ons en gingen de stad in. We creëerden met behulp van een simpele plattegrond een wandeltocht langs de bekendste pleinen en de kunstmarkt. s 'Avonds aten we bij de leukste pizzatent van Togo, met hemelse pizza's. Genieten!

Donderdag reden we door naar Ghana. Daar hadden we nog even moeilijkheden bij de grens. Want hoewel we natuurlijk keurig onze visa konden tonen, was Chiara haar vaccinatieboekje vergeten waardoor ze niet kon aantonen ingeënt te zijn tegen gele koorts. 'Ga maar halen', was de opdracht. 'Ja maar mevrouw, die ligt in Benin, dat is echt geen optie'. 'Ga toch maar halen en kom dan terug'. We dachten een moment na, en dat leverde mij de heldere ingeving op dat in Afrika elk autoritair probleem op te lossen is met geld. 'En als we nou, mevrouw, denkt u dat we dit kunnen oplossen als we iets betalen?'. Een onverschillig knikje. En zo bespaarden wij onszelf een rit op en neer naar Benin, door deze mevrouw omgerekend €1,25 toe te stoppen. 

Ghana is heel anders dan haar oostelijke buurlanden. Als je Accra inrijdt, zie je als eerste een overdreven groot bord dat een KFC in de stad aankondigt, en dat is toch wel typerend. Ghana is westerser, duurder maar ook schoner. Er zijn zelfs prullenbakken, wat een verademing was dat!We zaten in een leuk hostel met internet, zodat ik gelukkig mijn jarige broer kon feliciteren over skype! Daarna bezochten we een kathedraal, een beroemd park met bronzen beelden (waarvoor ik bijna de dubbele prijs moest betalen omdat men niet geloofde dat ik jonger dan 20 ben ;p) en twee markten.

's Avonds dronken we een koud Ghanees biertje op een prachtige rotsachtige plek, ongeveer ín de zee. We raakten er aan de praat met twee jongens, met wie we vervolgens ook wat zijn gaan eten. Tegen de tijd dat we met ze een kroeg zouden opzoeken, stortten wij vrij abrupt in en lieten ons terug naar ons hostel brengen. Arme jongens, want ze hadden de hele avond voor ons betaald... 

De vrijdag kreeg ik een telefoontje van Budgetair: m'n vlucht was gewijzigd waardoor mijn aansluiting niet meer te halen was. De keuze was: een dag eerder vertrekken, een dag later, of m'n geld terug. Ik wist niet wat de beste optie was. Een dag eerder vertrekken zou een behoorlijk gehaast afscheid van Benin en mijn familie opleveren, maar ik wilde ook niet riskeren een cruciale eerste dag met de groep in Tanzania te missen. Het lastige was dat ik helemaal niet wist hoe het zou gaan, wanneer de anderen zouden aankomen. Ik belde met Travel Active en Camps International (de partnerorganisatie in Tanzania), maar beide konden me niet echt adviseren in deze kwestie. In overleg met thuis besloot ik er uiteindelijk maar vanuit te gaan dat de andere deelnemers ook ergens die week zouden binnendruppelen en niet op een vast moment, dus stelde ik mn reis een dag uit. 

Met die gedachte besloten Chiara en ik de watervallen te gaan bezoeken, een stuk noordelijker in Ghana. Maar we maakten dat plan pas aan het ontbijt, waardoor we eigenlijk wat laat in actie kwamen voor zo'n tocht, het zou vier uur rijden zijn. Maar Chiara wilde de hele tijd al meer natuur zien en was Accra zat, dus gingen we. We vonden een bus, maar moesten wachten tot die vol zat en van tevoren weet je nooit hoe lang dat duurt. Het duurde lang. Een andere optie om er te komen was er niet. Ja, een taxi, maar dan betaalde je 100 euro in plaats van 5 en dat was ons toch te gortig.

Het liep na anderhalf uur wachten tegen elven, ik begon steeds meer aan ons plan te twijfelen. Als Afrikanen zeggen dat een rit vier uur duurt moet je daar minstens een uur bij optellen en dus zouden we niet voor vieren aankomen. De mooiste waterval was twee uur lopen. Dit was een absurd plan, werd steeds duidelijker. Ik probeerde Chiara te overtuigen de bus uit te gaan voor hij vertrok, omdat we nooit voor het donker die watervallen zouden bereiken. Chiara liet merken dat ze toch graag wilde gaan, maar liet mij beslissen. Ik ben al een slechte beslisser, maar dit kon ik helemaal niet. Ik gunde Chiara haar natuur en was zelf ook benieuwd, maar ik wist ook dat het heel, heel erg mee moest zitten om dit plan te realiseren, dat die kans vrij miniscuul was. Met mijn verontschuldigingen naar Chiara, worstelde ik me de bus uit, zij volgde. Maar eenmaal buiten haalden twintig Ghanezen ons over om toch te gaan. We zouden het echt redden, we zouden direct vertrekken. Een smekende blik van Chiara. We stapten weer in. Ik probeerde te geloven dat het inderdaad goed zou komen en slaagde daar nog aardig in ook.

Maar natuurlijk zat het niet mee. Onze bus kreeg pech, tot twee keer toe. Na die tweede keer stapten we over op een andere bus. Ik besloot mn mobiel eens te checken. Bericht van Kiki: 'Travel Active heeft gebeld, je kunt toch beter een dag eerder gaan, bel me.' Paniek. Ik bellen, voor 5 euro per minuut, maar dat deed me op dat moment weinig. Overleg met thuis. Ze hadden overlegd met Kevin van Travel Active die contact met ze had opgenomen (waarvoor dank nog, Kevin! :)) Ik zou proberen het toestel van 2 juni te halen. 

Ik moest terug, en wel zo snel mogelijk. Via Lome en Cotonou terug naar Porto Novo, spullen pakken, afscheid nemen van mijn familie en op het vliegtuig naar Tanzania. Voor dat alles had ik nog 44 uur.

Maar ik kon helemaal niet omkeren. Ik zat in een gammele bus die me rechtstreeks de wildernis in reed, steeds verder van de bewoonde wereld. Mijn mobiele bereik nam met de minuut af, ons water was op en we hadden sinds 8 uur niet meer gegeten dan zo'n chemisch wit, vacuüm verpakt plakbrood, zoals je ze in de schappen van Zuid-Europese supermarkten vindt, en waarover alleen kinderen tot op een bepaalde leeftijd nog in de illusie verkeren dat dat spul lekker is. En alhoewel ik die leeftijd reeds met overtuiging gepasseerd ben, was het dat elastische nepbrood waarop ik de lange dag moest teren, omdat het alternatief op een sateprikker geregen slakken was. 

Het was vier uur, de geschatte reistijd van vier uur + 25% Afrikaanse speling zaten erop. Echter, toen ik degene naast me vroeg of we er bijna waren, begon hij hard te lachen. Nog zeker twee uur. Nog twee uur dieper de rimboe in, een bijna ondragelijke gedachte, een helse race tegen de klok stond me te wachten. De natuur was trouwens adembenemend, ware het niet dat iets anders mij reeds de adem benam. Ik heb er niet eens foto's gemaakt, dus voor plaatjes moet ik jullie helaas doorverwijzen naar Google.. ;)

Aangekomen in het stadje bij de watervallen, tegen zessen en bijna donker dus, lieten we ons naar het dichtstbijzijnde hotel brengen. We legden de situatie uit en informeerden naar de opties, of we al direct terugkonden. Dat kon niet, morgenochtend vijf uur was de eerste mogelijkheid richting Lomé te gaan. En dus installeerden we ons met een geïmproviseerde maaltijd voor Nederland-Ghana, de beste ontspanning die je mij kunt geven. Goed, de stroom viel na tien minuten uit, maar we hadden wél het enige doelpunt van de wedstrijd gezien. Ik hoop maar dat die net zo mooi was als die watervallen, waarvan we nooit meer iets gezien hebben..

Die nacht sliep ik slecht en om vijf uur stond ik met al m'n tassen gepakt om te gaan. We vertrokken en eindelijk zat alles een keer mee: een vriendelijk echtpaar bracht ons naar overstappunt 1 zodat we niet op een volle bus hoefden te wachten. Daar konden we ook redelijk snel door naar Lomé, stopten bij de grens de vaccinatievrouw weer wat geld toe en reden bijna direct door naar Porto Novo, waar we rond vijven 's middags aankwamen. Toch nog een reis van twaalf uur dus.

Terwijl ik in taxi's en bussen had gezeten, hadden mama en Kiki vanuit Nederland andere opties bekeken en uiteindelijk zelfs voor me geregeld dat ik gewoon de derde kon vliegen, met een aangepaste route, zodat ik toch nog op tijd aan zou komen in Tanzania. Dat was een enorme opluchting. Ik kon toch nog gewoon rustig de volgende dag afscheid nemen van m'n familie en langs SYTO om te evalueren (en ik had nog het één en ander te melden over Lea).

Het afscheid van m'n familie was niet makkelijk. Aidson, Pauline en maman waren in tranen. Zelf hield ik het ook nauwelijks droog. Wat ben ik van die mensen gaan houden. Ik beloofde hen en mezelf hier ooit terug te keren.  

Chiara ging de volgende dag met me mee naar Cotonou om mijn laatste avond te vieren. De andere vrijwilligers waren allemaal al weg. 's Avonds kregen we een uitnodiging van de jongen van het guesthouse om met hem en een stel Europese vrienden wat te gaan eten. Met die groep hebben we de rest van de avond doorgebracht, en dat was een fantastische afsluiting van een fantastische tijd in Benin! Een tijd met, hoe cliché ook, ongelooflijk veel nieuwe ervaringen en inzichten, een tijd om nog heel veel aan terug te denken. 

Benin, met je lelijke Frans, je zems, je fanmilk, je warmte, je vis, je mooie mensen, je gammele busjes, je prominente katholicisme, je traditionele dans, je optimisme en je gasrvrijheid: ik hou van je!

miniblogje vanuit Tanzania

(Gisteravond geschreven)

Een kort berichtje uit Tanzania! Ik ben er!

De reis verliep soepel maar was ook slopend, voornamelijk door een overstaptijd van zeven uur in Nairobi, en wel van half 2 tot half 9 vannacht. Slapen behoorde er niet tot de mogelijkheden. En Nairobi is slecht vijftig vliegminuten van mijn eindbestemming verwijderd..We hadden een kleine vertraging en om dat goed te maken, trakteerde de piloot ons onderweg op een geweldig uitzicht op de Kilimanjaro. Dat was echt heel gaaf, die vertraging had ik er ruimschoots voor over!

Ik heb trouwens een andere vliegroute dan gepland moeten nemen. Een paar dagen geleden werd ik gebeld door budgetair, er was een wijziging van de vlucht waardoor het met mijn aansluiting mis zou gaan. Het heeft me een hoop gedoe opgeleverd, daarover later meer...

Tegen tienen ontmoette ik vier collega's op het vliegveld in Tanzania. We maakten kennis, regelden de visa en sloten ons buiten aan bij de rest van de groep. We werden heel leuk ontvangen door onze jonge begeleider, mister Happiness :) We reden in een klein uur over een mooie weg naar een hotel in Moshi, waar we alleen vannacht verblijven. Morgenochtend rijden we door naar ons kamp in Tanga, noordoost Tanzania. Ben erg benieuwd!

De groep is erg gezellig. Ik merk wel dat ik echt nog even moet schakelen van Frans naar Engels, en zeker omdat iedereen snel en slordig spreekt: ik ben de enige die Engels niet als moedertaal heeft. Het schijnt wel dat er vrijdag nog een Nederlandse aansluit. De rest komt voornamelijk uit het Verenigd Koninkrijk en Australie. We zijn met twintig in totaal, iets meer meiden dan jongens. De meesten zijn achttien of negentien jaar oud, slechts een paar in de twintig. 

Nu gaan we slapen, al is het pas negen uur. Iedereen is gesloopt van het reizen. Later schrijf ik nog uitgebreid over de heerlijke dagen met papa en mijn togo-ghana-reisje! Die blog is al in de maak, maar nu vast een berichtje om te laten weten dat de overstap goed verlopen is. 

Ik heb het drukke stadse leven ingeruild voor een indrukwekkend uitgestrekt landschap, mijn Afrikaanse familie voor westerse leeftijdsgenoten, Frans voor Engels, West-Afrika voor Oost-Afrika. Moge het nieuwe avontuur beginnen! 

Later meer! Liefs

Een nieuw verslag der Afrikaan in wording

Bonsoir!

Het werd wel weer eens tijd voor een verhaaltje, dacht ik zo. Het waren weer heerlijk drukke dagen, al zijn de gemoederen op het werk gelukkig aardig tot rust gekomen. Ik ben nu eigenlijk vooral in paniek alle Benineze attracties aan het afgaan die je gedaan móét hebben voor je hier weg kan. Van die dingen waarvoor je twee maanden lang denkt alle tijd te hebben, tot je plotseling overvallen wordt door het besef dat je verblijf nog vier weken telt, waarvan je de laatste twee al volgeboekt hebt. Vorig weekend dus Abomey bezocht, dit weekend het nachtleven in Cotonou beleefd. Doordeweeks bevind ik me, tussen het werken door, vooral in de Ghanese ambassade. Eind mei staat namelijk een reisje naar Togo en Ghana op het programma!

Toen de school weer begon, de donderdag na Pasen, keerde de  rust terug in het weeshuis. Zelf kon ik weer heerlijk kleuters knuffelen en plastic bakjes afwassen. Ik kon weer extra genieten van de maaltijdtaferelen: de korte lijfjes op de te grote stoelen aan te hoge tafels, zodat ze elkaar net over de tafelrand kunnen aankijken maar meestal net níét kunnen waarnemen wat ze op hun lepel scheppen. Hoe ze vervolgens een te grote lepel thee naar hun mond brengen, zodat de helft onderweg strandt, op het lichtblauwe schooluniform. Maar dat geeft niemand wat. En terecht. 
Dit alles op een veilige afstand van de terreur die Martine heet. De tijd vloog voorbij! 

Voor het weekend dat volgde kreeg ik een uitnodiging van een Benineze vriend om naar Abomey te gaan. Leuk, dat wilde ik sowieso nog zien! Lea, onze enorm gewaardeerde syto-mevrouw, had ons echter al uitgenodigd voor een begrafenis, dus besloot ik niet naar Abomey te gaan. De begrafenis zou met alle vrijwilligers zijn, al wist niemand precies hoe of wat. We sms'ten Lea of het wel doorging, en zoja, hoe laat dan, en waar. 'Ja, het gaat door' kregen we terug. Ik heb het drie keer nagelezen maar daar hield het bericht echt op. Geen tijd, geen plaats. Zo kennen we je weer, Lea. We hadden de dag allemaal keurig vrijgehouden en wachtten die zaterdag op bericht. Dat bericht is nog altijd niet gekomen. Lea's telefoon stond de hele dag uit.Aan het eind van de middag besloten Chiara en ik toch nog maar even naar de markt te gaan, om niet de hele kostbare zaterdag weg te gooien met wachten. Ik heb maar direct acht meter aan 'tissue' ingeslagen om mooie kledingstukken van te laten maken. Het maakte mijn dag een beetje goed. 

Zondagmiddag ging ik met papa en maman naar een verjaardag in een duur hotel. Het viel me op dat het een heel formeel gebeuren was, met personeel en een ongezellig strakke aankleding van de ruimte. Bij binnenkomst werden we direct richting de tafel met een gigantisch assortiment aan sterke dranken gestuurd. Met ons bodempje Martini namen we vervolgens plaats aan een tafel, wachtend op de jarige, terwijl we af en toe wat mensen begroetten.

De begroetingen hier, het is een interessant fenomeen. Twee zoenen, dat is gebruikelijk, op z'n Frans. Maar ik heb ook al drie voorbij zien komen en zelfs vier. Mannen onderling begroeten elkaar vaak door een paar keer met hun hoofden tegen elkaar te tikken, waarbij ze hun hoofd wel steeds draaien (ik hoop dat deze omschrijving enigszins te visualiseren is ;)). Na een handdruk volgt altijd zo'n leuke klik tussen middelvinger en duim die zij dan doen ontstaan bij het terugtrekken van hun hand. Het lukt me al aardig. Op straat zie je hier regelmatig twee mannen of vrouwen hand in hand lopen. Dat lijkt nogal tegenstrijdig als je weet hoe hier over homoseksualiteit gedacht wordt, maar hier betekent het niets meer dan vriendschap. 

Enfin, dat feest dus. Iedereen had zich zorgvuldig aangekleed en opgemaakt. Sommige mannen droegen een zonnebril. Binnen. 's Avonds. Het is hier schijnbaar een mode-/ statussymbool. Toen de jarige uitgebreid verwelkomd was en hij op zijn beurt zijn gasten had verwelkomd, kregen we een maaltijd. Daarna moest er natuurlijk gedanst worden. Eerst door de jarige en zijn vrouw. Daarbij hoorde een traditie die ik nog niet eerder gezien had. Om de beurt liepen er gasten op het stel af om bankbiljetten tegen hen aan te drukken, die vervolgens naar beneden dwarrelden. De lange zoon van het stel kroop er als een gek omheen om de briefjes onder de pumps van z'n moeder vandaan te vissen. Na tien minuten dansen, bleven de biljetten plakken aan de bezwete hoofden van de twee, die ongestoord verder dansten. Ik denk dat ze de kosten de kosten van het dure feestje er bijna uit hebben. Als hun zoon het geld niet verbrast natuurlijk. 

We bleven dit keer gelukkig niet tot vieren, maar gingen naar een half uurtje dansen huiswaarts. Was weer een leuke ervaring! 

Maandag begon weer een werkweek, de laatste met Valerie. 's Middags ging ik nog even bij Maternelle kijken. Daar was Romain, één van de weeskinderen, net bezig heel secuur al zijn nagels felroze te lakken met een viltstift. Ook de teennagels werden niet vergeten. Het resultaat kan worden samengevat in twee woorden: woest aantrekkelijk. Toen ik de volgende dag weer kwam kijken hadden verschillende kinderen er roze wenkbrauwen bij. Aan creatieve ontwikkeling geen gebrek in Maternelle! 

Fifa en Ango waren vorige week ziek. Flinke koorts allebei. Uit het werk nam ik mango voor ze mee. Verder aten ze vooral medicijnenmelanges volgens mij. En, nu komt het, ze dronken bier. Ik weet trouwens niet of dat verband houdt met de ziekte, maar ik had ze nooit eerder met een blikje beaufort gezien. Ik had nog de naïeve hoop dat ze er limonade in gedaan hadden, maar bij navraag bleek de inhoud van het blikje wel degelijk te corresponderen met dat wat de verpakking aangaf. Ango is zes, Fifa zeven, voor wie het zich nog afvraagt. Ze vonden het nog lekker ook.

De dag erop spuugde Fifa haar hele maaltijd over de binnenplaats, ongeveer een meter bij mij en mijn bord eten vandaan. Het braaksel had dezelfde kleur als mijn eten, zodat ik niet kon controleren of de rondvliegende spetters ook daadwerkelijk op mijn bord waren beland. Gelukkig maar.

Vorige week woensdag hadden we een evaluatiegesprek in het weeshuis, in verband met Valeries naderende vetrek. Eigenlijk was het vooral een gesprek om ons duidelijk te maken dat zij de boel allemaal keurig op orde hebben, en dat Vivi de grote slechterik in het verhaal is. We kregen even hun kant van het verhaal te horen, wat in feite een totaal ander verhaal was. Wij knikten maar van ja en amen, we waren het spoor toch al volledig bijster wat die ruzie betreft. 

1 mei: de dag van de arbeid. Hoewel daar in Nederland meestal bar weinig van te merken is, ligt hier het hele leven stil. Zelfs de scholen zijn dicht. Maman nam me mee naar Cotonou voor een dienst in een enorme kerk met enorm veel mensen. We waren er om één uur. Ik dacht: laat ik erop rekenen dat ik hier tot half vier zit, dan valt het waarschijnlijk wel iets mee. Om tien voor vier liepen we de kerk uit.

Boeiend was het trouwens wel. Het is mooi om te zien hoe met welk enthousiasme Afrikanen hun geloof belijden. Het dansen en zingen, en hoe er vol overgave in koor gereageerd wordt op de priester, wat dan vaak nog een paar herhaald wordt, steeds luider. Prachtig. Er was ook een avondmaal, zoals vaker ik een katholieke mis. Ik volgde maman richting de hosties. Maar toen maman geweest was, zich omdraaide en mij een paar plaatsen van mijn hostie verwijderd in de rij zag staan, trok ze me enigszins ruw aan mijn arm uit de rij. Ik probeerde me nog even te verdedigen 'ja maar maman, ik héb eerste communie gedaan', maar ze luisterde niet. Terug op onze plaatsen legde ze uit: 'het avondmaal is echt alleen voor wie eerste communie gedaan heeft'. 'Dat héb ik, echt waar, in Nederland'. 'Maar je bent protestant'. Een niet-begrijpende blik. 'Klopt, en tóch heb ik eerste communie gedaan'. Ik begreep wel dat dat tegenstrijdig klonk, maar bij ons was dat gewoon iets gezelligs, eerste communie doen. Wist ik veel van katholiek of protestant. En geef me eens ongelijk.

Ik mocht in ieder geval terug de rij in. Van die zwaar bezochten hostie heb ik genoten, dat is zeker. 

Tijdens het bidden hielden velen hun ketting in de lucht, vaak met prominente kruizen eraan. Ook waren er veel gebeden waarbij het de bedoeling was dat je de handen vasthield van degene naast je. Maman had mij achter zich geplant dus voerde ik deze gebruiken uit met een onbekende mevrouw naast me. Zij gaf me ook af en toe wat uitleg over de dienst. Toen kwam het moment dat ze me vroeg voor haar te bidden. Ik wilde haar natuurlijk niet teleurstellen maar ik had niet zomaar een gebed in het Frans paraat. Ik deed m'n stinkende best voor haar te bidden, maar ze was nog niet tevreden. Het gebed moest hetzelfde zijn als haar gebed voor mij. Een onmogelijke opgave, die tekst had ik nauwelijks begrepen, laat staan onthouden. De priester redde me door een lied in te zetten.

Later in de diest zei diezelfde vrouw me: 'de priester zegt nu dat je een mooi mens bent, dus nu moet je glimlachen.' Ik glimlachen. Zij tevreden.

Weer later legde ze uit dat de Heer onze handen vernieuwd had. Alle dingen die we zouden aanraken, zouden goede dingen worden. Niet gek. Toen ik 's avonds mijn bord pâte met vis en m'n fles water aanraakte, hoopte ik stiekem nog dat het zou veranderen in een pizza fungi met een blikje grolsch, maar helaas, zo werkte het dan weer niet. 

Een lange, interessante dienst dus. Wel enigszins kwellend was het feit dat ik door de gebeden heen bijna continu mijn favoriete fanmilk-toeter kon horen. Fanmilk is het product dat hier door de hele stad verkocht wordt door mannetjes in blauwe hesjes op een soort bakfietsen, met een toeter dus. En fanmilk is fantastisch. Het zijn kleine zakjes ijs of drinken, in alle smaken. Mijn favoriet is FanDango, de citrusvariant. Na de dienst viel ik de Fanmilkman in de armen en kocht een voorraad FanDango voor mij en maman. Die hadden we wel verdiend. We hadden ons weer van onze vroomste kant laten zien. Op naar huis.

Nadat we terugkwamen ging ik het beoogde hotelletje voor papa opzoeken om te kijken of het wat was. Het was wat. Toen ik thuiskwam stonden er twintig paar slippers onderaan onze trap naar het dak. Er was rondom het mariabeeld een minimisje bezig, met de mensen uit de buurt. Een 'chapelet'. Ik sloot stilletjes aan. Nu hebben we elke avond van zeven tot acht zo'n chapelet op ons dak. Best interessant, al valt het me op dat er enorm veel herhaald wordt. De verschillende gebeden zouden in tien minuten passen, maar wij vullen er met gemak een uur mee. 

Vrijdag verliet ik om 13u het weeshuis om naar de Ghanese ambassade in Cotonou te gaan. Het werd een middag van de stad door crossen met zems, om Chiara te vinden en om een hotelreservering te regelen in een internetcafe (nodig voor visumaanvraag). Tegen sluitingstijd waren we pas bij de ambassade zodat we nog net het informatieblad konden meekrijgen. Kortom, het resultaat van deze dag gerace achterop taximoto's: geen visumaanvraag, maar een verbrijzeld stuitje, door de wind strak getrokken wangen en een ernstig gebrek aan kleingeld. 

Toen we terug wilden gaan realiseerden we ons dat het al donker zou zijn bij aankomst in Porto Novo. We gingen op de uitnodiging in om bij een vriend te blijven slapen. 's Avonds nam Rodrigue, die vriend dus, ons mee naar een 'concert' in de stad. Er werd wel wat gezongen, maar het waren vooral Amerikaanse ambassadeurs die het podium bezetten in een poging het Benineze jongerenvolk voor zich te winnen. Één grote Amerika-propaganda, haha! 

Om 23u was het ineens klaar. We zijn nog wat gaan drinken met wat Duitse meiden, van wie één de huisgenote van Rodrigue. Was gezellig! Terug bij Rodrigue hebben we nog even sterren gekeken op het dakterras, en zijn toen gaan slapen. 

De ochtend erop stonden Chiara en ik om zes uur op. We zouden direct naar Porto Novo teruggaan, spullen pakken, en alsnog het weekendje Abomey realiseren. Abomey is een stadje richting het noorden, vooral beroemd door de paleizen die over zijn van een lange koninkrijk-historie. Na drie uur in een taxi waarin ik lichtelijk claustrofobisch werd, waren we in Bohicon, dichtbij Abomey. We ontmoetten er een andere vriend met wie we hadden afgesproken, Isodore. We bezochten als eerst een 'village souterrain' even buiten de stad, wat niet zo spectaculair was als die aankondiging doet vermoeden ;) Daarna door naar Abomey zelf. We vonden snel een guesthouse, want 'chez-monique' is waar je moet zijn in Abomey, dat weet iedereen daar. Ook m'n Lonely Planet was laaiend over dit guesthouse. En het viel niets tegen. De kamer was simpel maar de tuin fantastisch, met krokodillen, apen, vogels, mooie bomen en planten en veel kunst. Een heerlijke plek, waar we ook nog goed geluncht hebben. 's Avonds hebben we nog wat gewandeld door het vredige stadje en een restaurantje gezocht om te eten. Om 21u lag ik in m'n nest, wat een tijd, heerlijk :)

Zondag startten we rustig op. Na het ontbijt bezochten we het beroemde palais royal en kregen er een rondleiding. De verhalen waren boeiend, wat er te zien was minder. Na afloop hebben we geluncht en een taxi terug genomen. Halverwege ongeveer kreeg het gammele autootje problemen en begon te slingeren. De chauffeur besloot dat we nog wel even door konden rijden aangezien er geen hulp in de buurt was. De politie dacht daar anders over. We stapten uit en wachtten in het gras op de reparatie. Het zou wel uren kunnen duren, werd ons gezegd. We moesten erop rekenen 's nachts pas in Porto Novo aan te komen. Een half uur later functioneerde het blik echter weer en konden we de weg naar Porto vervolgen. 

Die avond at ik laat, samen met papa. Hij klaagde over het feit dat hij de hele dag niets had gegeten omdat niemand hem eten gegeven had. In een lichtelijk opstandige bui informeerde ik of hij zelf dan geen maaltijd kon bereiden. Dat was de beste grap die hij in tijden gehoord had. Het vormde het begin voor een lang gesprek waarin we veel cultuurverschillen bespraken. Het was leuk om de kijk op de man/vrouw-rolverdeling uit te wisselen, op geld- en vrije tijdsbesteding en verantwoordelijkheid, maar het werd moeilijker toen het ging over echtscheidingen en homoseksualiteit. Daarin verschilden we wel zo substantieel van mening dat het moeilijk was er een gewone discussie over te voeren. Ik merkte dat ik er ook niet vrolijker op werd toen hij eraan toevoegde dat mijn mening ondergeschikt was aan die van hem, omdat hij drie keer zoveel levenservaring heeft. Tot half één hebben we gepraat. Toen besloten we het gesprek met de conclusie dat we het niet over alles eens gingen worden, dat dat ons verschil in achtergrond is, en dat dat niet erg is. Zo, en nou jullie weer.

Vorige week was de eerste week alleen op het werk. Valerie kwam nog wel langs met haar ouders. Leuk om die te ontmoeten. Sinds vorige week bereid ik zelf m'n lunch. Martine heeft geen zin en tijd meer om dat te regelen, dus is de afspraak nu dat ik niet meer betaal maar alles zelf fix. Ik ga zelf naar de markt, haal ingedrienten voor een maaltijd en bereid die dan. Het is wel primitief koken want er is geen gas. Maar ik heb er wel lol in. Ben bovendien goedkoper uit :)

Woensdagavond werd ik een beetje ziekig. De nacht op donderdag was ik erg rillerig en meen ik koorts bij mezelf geconstateerd te hebben. Maar donderdag moest en zou ik naar Cotonou voor het visum. Donderdag dus gewoon vroeg op, de bus in naar Cotonou. In tegenstelling tot vrijdag wilde ditmaal wél alles lukken. De visumaanvraag ging enigszins soepel, ik reserveerde een hotel voor de zaterdagnacht dat ik papa van het vliegveld haal en at pizza. Dat laatste was ook zeker niet onbelangrijk voor mijn welzijn. Ik knapte langzaam op. Na nog even bij Rodrigue te hebben gezeten, keerden we terug. Ditmaal sloegen we de uitnodiging te blijven slapen echt af. Maar toen we terug in Porto Novo waren was het al donker en ons geld bleek ineens op. Hadden we even niet voorzien, tamelijk dom. De vraag was dus hoe van het busafzetpunt naar huis te komen. Mijn zem nam niet op, maman evenmin. Papa was te ver weg om me te halen. Dat was wel een grappig telefoongesprek. Zijn extreme bezorgdheid beperkt zich vooral tot theorie, merk ik. Hij roept maar al te graag dat hij z'n kinderen nooit alleen uit zal laten gaan, zeker niet in het donker, hij haalt ze, brengt ze, wat dan ook. Ik was nu een beetje een van z'n kinderen dus gold dat ook voor mij. Want zems zijn gevaarlijk en zo. Toen ik belde: 'papa, ik ben in Ouando, net terug uit Cotonou maar m'n geld is op, m'n zem neemt niet op en het is donker. Ben je toevallig in de buurt?' 'Nee, ben niet echt in de buurt'. 'Oh, dan ga ik nadenken over een andere oplossing.' Ik hoopte een beetje dat hij daarover zou meedenken, maar hij zei slechts: 'ja, doe maar. doei!' Hoe dan ook, ik kwam thuis. De student met wie ik in de bus een praatje gemaakt had, was wel bereid een zem te betalen :)

Vrijdag stortte ik weer een beetje in dus besloot ik thuis te blijven. Kon ik gelijk mijn eigen huishouden weer een beetje redden, dat met mij was ingestort. Mijn geld was op, mijn water was op, m'n kamer was een bende en m'n kleren allemaal vies. Het werd mijn schoonmaak- en uitziekdag. 

Beninees eten maakt dik. Ja, echt. Het eten wordt hier heel vet klaargemaakt, en de meeste maaltijden bevatten een bom aan koolhydraten. De meeste vrijwilligers die hier lang zitten komen een paar kilo aan. Het is geen excuus om me in te dekken als ik straks moddervet terugkeer hoor, ik hoop dat het gebrek aan tussendoortjes en een sportief programma in Tanzania straks de boel een beetje compenseren...

Dit weekend ben ik uitgeweest in Cotonou, met Chiara en Rodrigue. Er waren namelijk overal reggaeoptredens omdat het de sterfdag van Bob Marley was. De sfeer in de danskroegjes was fantastisch. Overal rokend rastavolk en reggaemuziek. En ook verdacht veel blanken. Ik heb met twee Nederlandse meisjes gepraat, genieten! De eerste Nederlanders die ik zie in twee maanden. De blanken die we hier tegenkomen zijn namelijk altijd Duits, altijd. Zaterdag de eerste uitzonderingen dus :) 

Die nacht brandde ik me ook vrij hevig aan de uitlaatgassen van een motor. Heb nu een indrukwekkende brandwond op mijn rechteronderbeen. Kan ik dat ook weer afvinken op mijn 'Ervaar Benin'-lijst. 

Zondag terug naar Porto Novo. Vandaag weer gewerkt. Wat mijn zem vandaag had weet ik niet, maar we reden op de terugweg twee kinderen en een varken bijna aan, en een jongen écht aan. Heel zachtjes, dat wel, maar het was wel schrikken, vooral voor die jongen. Hij had gelukkig niks, een schaafwondje hooguit. 

M'n laatste week in het weeshuis is begonnen.. Ik weet nog niet wat ik daarvan vind. Zondag komt papa, daar kijk ik nu vooral naar uit. De maandag daarop ga ik hem het weeshuis laten zien en waarschijnlijk ook definitief afscheid nemen van het weeshuis. Een dubbel gevoel.

Dat waren de avonturen van hier wel weer. Ik heb inmiddels Afrikaanse kleding laten maken, kan zware dingen op mn hoofd vervoeren, ben een beetje bruin en spreek een aardig woordje Frans. Ik ben een Afrikaan in wording!

Liefs!

Een bizarre week in een bizar land

Lieve mensen,

Allereerst hoop ik dat jullie allemaal een prachtig paasfeest hebben beleefd, en genoten hebben van het lange weekend. Dat heb ik in ieder geval gedaan, daarover zo meer. Ik hoop ook dat de lengte van dit verhaal jullie niet afschrikt. Het was een heftige week, zeg maar.

Ik ben op de helft van m'n verblijf in Benin. Het is heel snel gegaan, alhoewel ik ook ontzettend veel heb meegemaakt. Ik ben iedere dag blij met m'n functionerende knie (even afkloppen). Als je ruim vier maanden na zo'n ongeluk door Afrika huppelt, ben je je enorm bewust van je geluk en het resultaat van het knokken in de herstelperiode. Ik voel me fit en dat is het beste gevoel dat ik me kan wensen!

Mijn vorige verhaal plaatste ik de 12e, op zaterdagochtend. Ik was op dat moment nog in de veronderstelling dat ik die dag met m'n familie naar Cotonou zou gaan voor een ceremonie rond de overleden vriend. Maar of je iets daadwerkelijk gaat doen weet je hier pas als je op bestemming bent. Ditmaal stapten we niet eens in de auto, dus werd al vrij snel duidelijk dat het allemaal anders zou gaan. Pas donderdag zouden m'n gastouders naar Cotonou gaan voor de begrafenis. Een gewone werkdag voor mij, dus moest ik het helaas aan me voorbij laten gaan. 

De zaterdagmiddag heb ik toen met collega Chiara doorgebracht die niet ver bij mij vandaan woont. We ontdekten een groot feest met veel mensen en muziek op een veldje in de buurt. Nieuwsgierig stapten we op een paar feestgangers af om te vragen naar de aanleiding voor alle feestelijkheid. We werden heel hartelijk ontvangen en mochten gelijk aanschuiven bij een groepje vriendelijke militairen. Terwijl ze ons een biertje aanreikten, legden ze de situatie uit. Er was een vrouw overleden, in oktober al. Slechts enkele van de jongens hadden de vrouw persoonlijk gekend. Ze was heel oud geworden, daarom was de stemming zo uitgelaten. Ik probeerde me voor te stellen hoe ieder sterfgeval zo'n menigte bij elkaar brengt, terwijl de meerderheid de overledene niet gekend heeft. Ze zullen het er wel druk mee hebben. We hebben een tijd met de jongens zitten kletsen en kregen zelfs een maaltijd. 

'S avonds ben ik op uitnodiging van Lea (van SYTO) met haar en Chiara naar de Missverkiezing van Porto Novo gegaan. Dat was.. vooral typisch Beninees. Het zou om half acht beginnen maar begon uiteraard pas om elf uur. De show duurde eindeloos met heel veel herhaling en een slechte DJ trouwens. Ik was al moe voor het begon, met als gevolg dat ik m'n ogen tijdens het spektakel niet kon openhouden. Om één uur ben ik buiten op de grond gaan slapen, ik trok het écht niet meer. Voor het laatste deel ben ik teruggegaan. De vrouwen, of meisjes eigenlijk (sommigen waren pas 17!), waren mooi ja, maar de presentratice zelf was overduidelijk het mooist. Om vijf uur waren we pas thuis. Ik sliep bij Chiara. Drie uur precies had ik nog om mijn energiepeil op een aanvaardbaar niveau te krikken voor de zondag.

Die zondagochtend werd ik namelijk thuis opgepikt door Theophile voor de dienst van Palmpasen. 'Rameau' heet dat hier, veel mooier eigenlijk. De dienst speelde zich af in een klein, lief kerkje. Theophile ging samen met een andere dominee voor. Ik zat helemaal apart, vooraan, zodat alle kerkgangers me goed konden bestuderen. Niet zo'n goed idee, want ik was zo moe dat ik niet kon voorkomen dat ik continu bijna in slaap sukkelde. Totdat Theophile me heel lief kwam vragen of ik even wakker kon blijven, omdat ik voorgesteld ging worden aan de gemeente. Van schrik en schaamte was ik de rest van de dienst klaarwakker. Ik werd gepresenteerd als 'Derk Eva'. Droeg ik voor even toch ook dé familienaam ;) De man die de hele dienst filmde besloot dat het wel een goede reden was om de daaropvolgende minuten de camera non-stop op mij te richten, tamelijk ongemakkelijk. Maar de dienst was mooi. Met veel dansen en zingen hebben we Jezus denk ik weer een warm onthaal in Jeruzalem geboden. 

Na de dienst gingen we nog  iets drinken bij de dominee. Ik kwam tot mijn opluchting onder de sterke drank uit en kreeg bissap. De rest ging wel aan de drank, maar dat is hier heel gebruikelijk. Ook bij mij thuis wordt op de raarste momenten de sterke drank erbij gepakt. Daarna kregen we bij het kerkje nog een maaltijd. Ik werd wederom raar aangekeken toen ik sprite boven bier verkoos. Tegen drieën bracht Theophile me thuis. Eindelijk kon ik m'n bed in. Zondag is een rustdag tenslotte, heb ik altijd geleerd, en dat kwam me even helemaal niet slecht uit!

Ik woon in een wijk waar geen winkeltjes te bekennen zijn, maar iedereen verkoopt iets. Dat is het systeem. We halen pâtes aan de overkant, zeep bij de buren, olie iets verderop en groente om de hoek. Zelf verkopen we bissap in kleine plastic zakjes. Mierzoet spul is het, maar ijskoud prima te drinken daarom mateloos populair hier. En jus d'ananas verkopen we ook, wat trouwens minstens zo zoet is als bissap. 

De situatie in het weeshuis is gruwelijk uit de hand gelopen. Het begon vrijdag dus al met de ruzie over het geld wat de school moet betalen. Uit pure frustratie heeft Martine dat weekend Lea van SYTO gebeld om over ons te klagen. Een vuile streek want wij hebben helemaal niets met de ruzie te maken. Ze wilde enkel dat we haar gelijk bevestigden en dat hebben we niet gedaan. Maandag begon dus al met een discussie over dat telefoontje met Lea. Martine zette baar gebruikelijke wapen in: keihard ontkennen. We hebben het onderwerp toen maar laten rusten. Vervolgens hoorden we van Vivi, de Française, dat er een Frans gezelschap naar het weeshuis op weg was, die een andere organisatie vertegenwoordigt. Hadden we gelijk die mysterieuze geldbron ontdekt.. Die smiechterige Martine had zich jarenlang gewetenloos dubbel laten financieren zonder dat iemand daarvan op de hoogte was.

De komst van de Fransen, een stuk of twaalf waren het er, drie families, kon ik wel waarderen. Ze waren heel aardig en verlichtte mijn werk door gelijk bovenop die kinderen te duiken (het is deze twee weken paasvakantie waardoor we de hele dag met de kinders zijn en dat is af en toe best vermoeiend). Bovendien is het in deze roerige tijden met de lokale bevolking ook helemaal niet onaangenaam wat mensen om je heen te hebben met een cultuur die net wat dichter bij de jouwe staat. Én ze hadden voor mij en Valerie ieder een zak haribosnoep bij zich. Die heb ik in ontvangst genomen alsof ik het van m'n eerste zakgeld gekocht had. Goed eten is goud waard, dat snap je.

Het restant van de maandag verliep relatief rustig. De maaltijd was zalig. Voor dit gezelschap slooft men zich in de keuken namelijk wél uit. 

Dinsdag was de meest helse dag die ik in het weeshuis gekend heb. De fransen waren met Vivi op pad. Valerie en ik moesten de dag doorkomen met een chagrijnige Martine. Ik had eindelijk de moed gevonden het fantastische idee te realiseren voor mama's verjaardag de week erop. Ik tekende met de kinderen elke letter van 'joyeux anniversaire!' op een apart blaadje om vervolgens een foto te maken waarop alle kinderen en Valerie en ik zo'n blaadje vast hadden zodat de tekst te lezen was. Het zou precies uitkomen. Valerie zou de foto ook gebruiken voor de verjaardag van haar moeder, de dag erop. Maar zover mocht het allemaal niet komen. Martine gooide roet in het eten met een plotseling fotoverbod. Er zouden volgens haar de vreselijkste dingen van komen. We smeekten haar: 'Alsjeblieft Martine, het is alleen voor onze bloedeigen mama's, als verjaardagscadeau, het is al erg genoeg dat we niet in de buurt zijn, toe Martine, één foto.' Toen werd de redenering: 'Nee, want jullie hebben geen taart bij je.' Ach stom, dat is ook zo, nee Martine, we snappen het, logisch, we zijn de taart vergeten. 

?!?!?!

Na lang zeuren mochten we uiteindelijk één foto maken. Maar toen waren het de kinderen die onhebbelijk werden. Ze wilden óf helemaal niet meewerken, of alleen met de beginletter van hun naam. Daar hadden we dus niets aan, want er is geen wees wiens naam met een 'x', 'y' of '!' begint. Na een paar vergeefse pogingen gaven we op. Tot overmaat van ramp werden vooral de grote kinderen vanaf dat moment niet te harden zo vervelend. De rest van de dag haalden ze ons één voor één het bloed onder de nagels vandaan.

Na de lunch kwam daar ook nog een persoonlijke vete met Martine bij. Ze had tegen Valerie gezegd dat ze mijn jurkje te kort vond. Dat jurkje kwam trouwens gewoon keurig tot op m'n knieën. Boos zocht ik haar op in haar kantoortje om opheldering te vragen over het feit dat ze dit via Valerie gecommuniceerd had. Ze begreep mijn Frans niet, was haar verklaring. Onzin, niemand heeft hier moeite mijn Frans te begrijpen. Het is misschien nog niet zo vloeiend als Valerie die hier al bijna acht maanden rondloopt, maar op deze manier zou het in ieder geval niet verbeteren en bovendien is Valerie over twee weken weg. De tranen stonden in m'n ogen terwijl ik daar in de deuropening voor mezelf stond op te komen, in opvallend goed Frans ineens. Gemotiveerd tot op het bot, zeg maar. Bij de gedachte dat ik nog zeven weken met haar moet samenwerken kon ik haar aanblik even niet meer aan en liep ik weg. Het weeshuis uit, even weg van de chaos. In de schaduw van de verlaten school heb ik heerlijk een potje zitten janken en m'n gedachten geordend want dat hoort daarbij. Ik had het allemaal nog maar nauwelijks op een rijtje toen Martine me kwam opzoeken. Verdacht lief ineens, en nog geloofwaardig ook. Die vrouw heeft een persoonlijkheidsstoornis, denk ik wel eens. Ze droogde m'n tranen en belangrijker nog: ze beloofde in het vervolg met mijzelf te praten. Dat was in ieder geval iets. 

De rest van de dag heeft ze zich niet teveel meer laten zien. Valerie en ik hebben het weeshuis alleen gerund. Alle kinderen én het personeel én  onszelf van een lunch voorzien. Daarna de minuten afgeteld tot vijf uur. We waren nog nooit zo gelukkig onze zem te zien. 

Woensdag nog een absurde dag. De fransen zouden weer komen, maar nog voordat ze arriveerden, draaide Martine volledig door. De directe aanleiding was een kind dat de opdracht had gekregen tien broden te kopen, maar er negen kocht en het geld voor de tiende hield in de hoop dat het niet gemerkt zou worden. Toen het toch ontdekt werd, besloot hij er ook nog over te liegen, want dat is hier gebruikelijk. Voor Martine was het de druppel. Ze stond op en begon te schreeuwen. Iedereen staakte zijn bezigheden en aanschouwde met ingehouden adem het tafereel. Martine kon alleen nog maar 'je suis fatiguée' herhalen en sloot zich op in haar kamer. Ze is daar uiteindelijk weer uitgekomen maar sprak de rest van de dag nauwelijks een woord met iemand. Valerie en ik werden volledig genegeerd. En ik had nog wel m'n langste korte broek aan. Het mocht niet baten. 

Mijn enige lichtpuntje was het Franse gezelschap. De jongetjes, ik schat ze een jaar of twaalf, speelden ontzettend lief met de kinderen, kletsten leuk met ons en leerden ons nieuwe creatieve dingen. Wat een schatjes, waren ze er maar elke dag. De fransen hadden een vrachtwagen vol spullen voor het weeshuis laten komen. Speelgoed, kleding, meubels, serviesgoed, fietsjes en stepjes. Echt heel veel. Van Martine kwam geen bedankje. En het meest trieste is nog wel: het meeste blijft nog jarenlang in de dozen zitten, is mijn voorspelling. Het spijt me dat ik zo negatief spreek over Martine. Ze heeft ongetwijfeld ook mooie kanten, die zijn nu alleen even ver te zoeken. 

Die middag in het weeshuis hebben we wel weer voortreffelijk gegeten. En veel ook. Dat ik die middag flink m'n buikje rond moest eten had ik goed aangevoeld: 's avonds thuis kreeg ik slechts een roerei zonder ook maar iets eraan toegevoegd. Zelfs zout ontbrak. Geheel smakeloos dus. Oja, een stokbrood, dat kreeg ik erbij. Ik vroeg Pauline of ik er misschien een klein beetje groente bij kon krijgen. 'Nee, die zijn op' sprak ze met een ernstig gezicht en een bak tomaten in haar hand. Ik wees ernaar. 'Een beetje tomaat dan misschien?'. Dat kon wel geregeld worden. Ik kreeg drie stukjes tomaat. Waarom tomaat hier niet tot de categorie groente behoort is me nog altijd een raadsel.

Laatst heb ik ook een hele middag vergeefs op een lunch gewacht. Om 18.45u begon ik te geloven dat de lunch niet meer ging komen, ondanks alle beloften. Gelukkig had ik net ervoor een voorraad koek ingeslagen. Meestal wordt er voor mij een aparte maaltijd klaargemaakt,  maar de laatste tijd eet ik ook wel eens met de familie mee. Dat vind ik wel fijn, want dat is vaak vullender en bovendien wil ik het ook graag leren eten. Pâtes kan ik inmiddels al best verdragen, en ook het etet van scherpe gerechten gaat me veel beter af dan een paar weken geleden.

Iedereen om me heen is één dezer dagen jarig. Ik ga toch eens uitzoeken wat de klaarblijkelijke massale kinderbehoefte in juli veroorzaakt hier. M'n gastmama was de 21e jarig, net als m'n echte mama. Dat kan geen toeval zijn natuurlijk! Ook m'n gastpapa was afgelopen week jarig. Ik mocht het ochtendritueeltje meemaken. We hebben 'joyeux anniversaire' gezongen, vervolgens een paar andere liedjes en toen volgde er een reeks gebeden waar papa wel weer een jaartje op vooruit kan. De blaadjes met de letters die in het weeshuis zoveel gedoe hadden opgeleverd, had ik nu in alle rust aan m'n waslijn gehangen, een feestelijk gezicht. Eigenlijk om alsnog te fotograferen voor mama, maar ik liet m'n gastpapa natuurlijk graag in de illusie dat ik speciaal voor hem met de kinderen aan het knutselen was geslagen. Hij vond het fantastisch. De hele familie werd erbij gehaald. Mama riep zelfs: 'Eva, tu es super!' Dat is natuurlijk nooit verkeerd te horen! 

'Doucement'. Het is hier hét woord. Iedereen gebruikt het, en met een schrikbarende frequentie. Het betekent 'zachtjes' of 'voorzichtig' en wordt in elke willekeurige situatie gebruikt. Ik begin een afkeer voor het woord te ontwikkelen. Het wordt namelijk ook gebruikt als een soort verontschuldiging en daar kan ik niet aan wennen. Bijvoorbeeld: ik zit rustig te chillen/ lezen/ puzzelen/ eten/ schrijven terwijl iemand anders iets omgooit of laat vallen wat mij (bijna) raakt. Dan roept diegene altijd 'doucement he?!'. En alhoewel ik weet dat dat bedoeld is als 'sorry!', denk ik altijd 'doe zelf doucement?!' Irritant vind ik het.

Donderdag en vrijdag hebben we weinig uitgevoerd op het werk. Martine praat nog steeds niet met ons en we verdenken haar ervan de rest daarin beinvloed te hebben, want ook de personeelsleden met wie we eerst zo leuk kletsten, zijn nu kortaf naar ons. Zelfs de grote kinderen begroeten ons niet meer. Ik hoop dat alles weer normaal wordt zodra de scholen weer beginnen en de rust terugkeert. Als de sfeer hetzelfde blijft of zelfs verslechtert, ga ik overwegen van project te veranderen. Het lastige is alleen dat de kans bestaat dat ik dan ook van familie moet veranderen, en dat wil ik niet. Eerst afwachten maar. 

Een paar dagen geleden kwam er een man op de thee bij maman. Halverwege het gesprek bood hij haar een grote tas, bij wijze van een aardigheidje. 'Regarde, Eva, regarde!' riep maman toen ze de inhoud van de tas zag. Ik keek. Het waren twee spierwitte konijnen, stilletjes tegen elkaar aangedrukt. Ik kon niet direct leven ontdekken, dus even was ik bang dat het mijn paasmaal betrof. Maar ze leefden wel degelijk. De man tilde de beesten aan hun lange oren uit de tas en verdomd, ze begonnen wat rond te huppelen. Nu hebben we dus twee, ook nog identieke, konijnen. Wat een gezelligheid. Één van de twee heeft de poepplek verkozen als z'n favoriete hangplek. Wat de motivatie daarvoor is.. Als ik in het donker daar naar de 'wc' ga, ben ik dat beest meestal vergeten. In eerste instantie zie ik 'm ook niet. Tot dusver niets aan de hand. Maar in tweede instantie zie ik 'm altijd wél. En dan schrik ik me kapot. Elke keer weer.

Zondag was het dan Pasen, ook hier. En we zijn niet eens naar de kerk geweest! Zaterdagavond was er wel een mis tot laat en dus bleef iedereen op paasochtend lekker liggen. Zo ook ik. Zaterdagmiddag ben ik met Albérick, Aidson en Emanuella naar Cotonou gegaan. Terwijl Aidson en Ella naar een nicht gingen, bezochten Albérick en ik een verjaardag van een jarige vriendin van hem aan het zwembad. Was erg leuk, al kost het altijd enig geduld voordat je zoiets daadwerkelijk bereikt. Onderweg stapten er voortdurend mensen in en uit de auto. We reden van plek naar plek zonder dat dat zwembad of die jarige vriendin ergens te bekennen was, en ook zonder dat iemand me iets uitlegde. Maar goed, je moet ook niet alles willen begrijpen natuurlijk. We arriveerden hoe dan ook op bestemming. Een gezellig buitenrestaurantidee met een zwembad dus en irritant harde muziek. In het zwembad kreeg ik als yovo uiteraard alle aandacht, alsof ik zelf jarig was. Ik sta met iedereen een keer of zes op de foto. Wat een feest.

Toen we na net zo'n slome terugweg weer thuis kwamen, heb ik nog even papa gesproken op skype. Hij kondigde aan me te komen bezoeken over een paar weken! Zo'n mooi paascadeau heb ik nog nooit gehad! Intens blij met dit bericht viel ik na het skypegesprek in slaap. De kennis van z'n komst maakt ook de moeilijke tijd in het weeshuis een stuk dragelijker :)

Maandag waren mijn twee mama's dus jarig! 'S ochtends uitgebreid geskyped met thuis. Door het ochtendritueel hier ben ik helaas heen geslapen. De maandag verliep verder rustig. Er kwam wat verjaardagsvisite, en verder ging iedereen z'n eigen gang. 

Ik heb 600f verloren met kaarten tegen Albérick.. De klassieke gang van zaken: ik leerde een nieuw spel, won keer op keer, stemde er dus mee in voor geld te spelen, en verloor. 600f. Klinkt indrukwekkend. Ik troost me met de gedachte dat het omgerekend nog niet om een euro gaat, maar daar kun je hier wel 24 zakjes popcorn van kopen. Ik wilde eigenlijk spelen tot ik het vliegticket voor papa bij elkaar gewonnen had, maar dat is dus net niet gelukt. 

Maandagavond vertelde ik Albérick over de komst van m'n échte vader. 'Oh mooi' was z'n reactie, 'dan kan ik gelijk toestemming vragen voor ons huwelijk'. Oh natuurlijk, laten we gelijk trouwen,  waarom tenslotte ook niet? Hij ziet het wel zitten om naar Nederland te komen, de taal te leren en wil zelfs wel wachten tot ik afgestudeerd ben. Ja, hij was beangstigend ernstig en zelfs lichtelijk beledigd dat ik niet serieus op z'n voorstel in ging. Om hem niet al te veel te kwetsen beloofde ik hem erover na te denken. Haha!

Later die avond maakte ik een verschrikkelijke scène met Pauline mee. De familie beweerde dat ze geld van maman had gestolen en daarvan moesten de consequenties gevoeld worden. Met een soort pollepel kreeg ze ervan langs, op haar rug en in haar gezicht. Ik schrok er erg van. Op school had ik het natuurlijk vaker meegemaakt maar thuis nog  niet en dat kwam toch als een schok. Ik kon het niet aanzien en trok me terug op m'n kamer. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat Pauline echt heeft gestolen. Volgens mij zou ze dat nooit durven, maar misschien is dat mijn eigen naïviteit. Ik heb zo met Pauline te doen. Ze is de hele dag aan het werk, gaat niet naar school. Ze wordt alleen maar aangesproken voor een klus of een verwijt. Dat hoor je aan de toon alleen al. Niets van intimiteit kan ik ontdekken tussen haar en haar familie (ze is geen dochter van m'n gastouders maar een nichtje van maman). Arm kind. Nul toekomstperspectief, al lijkt ze daar niet mee bezig. Albérick was trouwens degene die het hardst sloeg. Dat huwelijk kan ie op z'n buik schrijven. Niet dat ik dat serieus overwogen heb, maar nu kan ik de afwijzing wel verantwoorden. Ik hou het op 'te grote cultuurverschillen', denk ik.

Deze week in het weeshuis voeren we nog steeds geen klap uit, omdat iedereen ons om onduidelijke redenen nog steeds negeert. Vivi heeft vervroegd het vliegtuig naar huis genomen, nadat er dit weekend weer gedoe was. Ze had spullen bij zich voor het weeshuis, maar omdat er al zoveel was liet ze de spullen naar een ander weeshuis brengen. Daarop hebben ze hier de politie gebeld wegens diefstal. Wat een grap. 

Hoog tijd om af te ronden. Het is maar goed dat jullie mij massaal reisdagboeken hebben meegegeven, want ze gaan hard. Mijn schrijfdrift begint zieke vormen aan te nemen. Als ik niet uitkijk moet ik in Tanzania m'n verhalen aan wc-papier gaan toevertrouwen bij gebrek aan beter. 

Het was een heftige week, maar  ik voel me elke dag wijzer en rijker door deze extreme ervaringen! It's all part of the adventure! ;)

Liefs! 
P.s. de alliteratietitels zijn op, en dat soort dingen moet je nou eenmaal nooit forceren.

Leeuwen & Lesgeven

Ha!

Om het spannend te houden schrijf ik vanaf nu íéts minder frequent, of eigenlijk ook omdat het nogal wat tijd en internet kost. Maar geen zorgen, ik hou jullie uiteraard met alle liefde op de hoogte van mijn Benineze avonturen!

De tijd gaat steeds sneller voorbij, over een week zit ik al op de helft van mijn verblijf in Benin... Ik ben blij met de lengte die ik gekozen heb om hier te verblijven. Drie maanden is precies een periode waarin je wel integreert en hier écht even woont, maar niet uitgekeken raakt. 

In mijn vorige blog kondigde ik de safari in het noorden aan, maar had toen nog geen idee wanneer die zou plaatsvinden. De volgende dag kreeg ik echter een bericht van Léa. 'De safari begint morgenochtend, je wordt om 7.30u verwacht bij de moskee in Ouando'. Wauw, die had ik even niet zien aankomen, maar desalniettemin geen vervelend bericht natuurlijk. 

De volgende ochtend stond ik keurig om 7.26u, met een rugzak met het broodnodige,  bij de moskee in Ouando. Ons reisgezelschap bleek te bestaan uit twee Canadeze meiden die ik nog niet kende (met een bizar Canadees-Frans accent, een soort plat Utrechts met een Engelse 'r'), twee collega's met wie ik ook naar Ouidah geweest was (Jef en Chiara), en ik. De busreis was lang maar comfortabel. Het is bizar hoe snel je went aan warmte. In de bus was het 25 graden en wij hadden het koud, oprecht. Kippenvel zelfs. Gênant gewoon.

Na elf uur in de bus (dat is even lang als mijn reis van Amsterdam naar Cotonou) stapten we uit in Natitingou, een grote stad in het noorden op anderhalf uur rijden van het park.Toussaint en Marcel, respectievelijk onze gids en chauffeur, redden ons uit het groepje (nep)gidsen dat om onze aandacht stond te schreeuwen terwijl ze ons de weg versperden. We werden naar een prima hotel gebracht waar we na een prima maaltijd en een prima douche, prima geslapen hebben. Een luxe bedoeling, voor Afrikaanse begrippen. Onze Canadeze reisgenoten dachten daar trouwens anders over. Ze wilden een andere kamer en kregen dat nog voor elkaar ook. Het bleek de eerste van een hele reeks situaties waarin ze meer, beter, anders wilden. Ze hebben zelfs - zonder dat wij er iets van wisten - Syto gebeld om te klagen, waarop Syto onze gidsen op hun kop heeft gegeven. Les pauvres. Ze sloofden zich zó voor ons uit.. Jef, Chiara en ik schaamden ons gewoon voor de hele situatie. Gelukkig wisten de gidsen wel dat het niet om ons ging, dat wij wél blij met ze waren. 

De safari was leip. Om vijf uur op om de hitte voor te zijn, en er dus de meeste dieren te spotten zijn. We hebben nijlpaarden, krokodillen, apen, olifanten, antilopes, buffels en hele mooie knalblauwe vogels gezien. En laat ik de leeuw niet vergeten, al is dat een wat tragisch verhaal. Overdag hebben we de leeuwen gezocht, maar niet gevonden. Toen we net op onze kamer die teleurstelling aan het verwerken waren, klopte onze gids aan: de leeuw is er, nú de auto in. Wij staakten resoluut onze activiteiten en volgden Toussaint. Maar er was weinig te zien, en bovendien was het donker. Met de koplamp van de Jeep beschenen we het beest dat in het hoge gras alleen heel licht zijn hoofd bewoog. Dat hoofd heb ik gezien. Als het geen struik was. De volgende dag hebben we bij een meer nog twee uur gewacht op de leeuw, maar tevergeefs: meneer leeuw heeft zich niet meer laten zien. 

Tijdens de safari zaten we steeds op het dak van de auto, dat vond ik zo gaaf! Je ziet dan zoveel meer van het mooie landschap, dat is ook al genieten als er geen beest te bekennen is. Wel bloedjeheet, trouwens. Veertig graden, en op dat dak heb je de zon vol op je kop. De wind hield het dragelijk. En smérig dat je er werd! Na een paar uur op dat dak door het park crossend was mijn witte t-shirt volledig bruin gekleurd, en ikzelf ook. Ik was nauwelijks een yovo meer. 

De tweede nacht sliepen we in een hotel in het park. Om twee uur die nacht hebben Chiara en ik een duik in het zwembad genomen, in de Afrikaande nacht. Gelukkig kwamen de nijlpaarden niet op hefzelfde idee. Het was heerlijk, en verre van koud. Op zaterdag hebben we alleen 's ochtends nog de safari hervat en zijn daarna doorgereden naar de watervallen. We hebben er wederom heerlijk gezwommen. Het kostte wel wat klimwerk om er te komen, maar ik heb me laten begeleiden door beresterke, in de jungle opgegroeide jongetjes van een jaar of tien :) Na de watervallen en een uitgebreide lunch hebben we de beroemde tata somba's bezocht. Dat zijn ronde huisjes met traditioneel volk erin. Echte klassieke stammensen met kerven in hun wangen die hun levenservaring uitdrukken. Bijzonder om te zien. 

Terug in het hotel kregen we een klein dansvoorstellinkje, heel leuk. Daarna moesten we zelf meedansen, waar we allemaal erg voor vreesden. Weigeren was tenslotte onbeleefd, waarschuwde Toussaint ons. We hebben braaf meegedanst, en ik moet bekennen: het viel mee.

De volgende dag weer zo'n comfortabele terugreis. Ik heb heerlijk bijgeslapen op Jefs schouder :) Toen ik weer terug bij m'n familie was, voelde dat echt als thuiskomen. Die toffe familie van me vroeg gelijk naar m'n verhalen. Zaterdag was trouwens de bijeenkomst op school voor de ouders van alle leerlingen, waar ik eerder over schreef. Maandag hoorden we van Vivi, de Française die trouwens tot half mei blijft, dat er acht ouders waren komen opdagen... Het was ook naief geweest om anders te verwachten.

Zondagavond heb ik eindelijk de cadeaus uitgedeeld die ik voor ze had meegenomen uit Nederland. Het was even puzzelen omdat ik niet in het gezin zit waar ik oorspronkelijk in geplaatst was, en er bovendien altijd anderen over de vloer zijn. Maar zondagavond was een goed moment. En blíj dat ze waren. Echt, ze juichten of ik ze zojuist de lotto had uitgereikt. Zo leuk om te zien! Met de stiftjes werd heel aandoenlijk 'Thanks you Eva' op de ballonnen geschreven. 

Na de safari begon weer een drukke werkweek. Op initiatief van de onvermoeibare Vivi zijn we nu bezig het hele weeshuis uit te mesten. We vinden kasten, zoniet kamers vol met nooit aangeroerde spellen, puzzels, boeken, stiften, pennen, papier en verf. Maar we vinden er ook spandoeken van jaren geleden, halve kledingstukken, portretten van bijbelse figuren, babykleertjes (de jongste is drie), lappen stof, een tampon, en heel veel dode insecten. Ruimte voor ruimte zoeken we geduldig uit. Een gigantische klus, maar we boeken resultaat! 

Maandagmiddag heb ik een volledige klas tienjarigen lesgegeven, in het Frans uiteraard. Zonder enige instructie of mogelijkheid tot voorbereiding. De leraren waren om onduidelijke reden weg, dus was de enige vraag die me gesteld werd: 'welke klas wil je?'. Ik nam de rode klas (binnekort zal ik een foto van de school plaatsen, dan snap je deze aanduiding). Het viel niet mee, maar het was gááf om te doen! Ik liet een leering uitleggen wat ze die ochtend geleerd hadden en ging daar een beetje mee verder. Ook heb ik ze een liedje geleerd en ze iets laten zingen dat ze al kenden. Soms was het was lastig om orde te houden, vooral als iedereen tegelijk naar de wc wil, maar ik ben niet ontevreden over deze allereerste ervaring voor de klas! 

Bij Maternelle hebben we deze week drie poepbroekgevallen in de klas gehad. Begin deze week had één van de kleuters net z'n hele broek ondergeplast en -gepoept toen Valerie en ik binnenkwamen. Het is de taak van de juf om dat schoon te maken, maar vaak laat ze dat aan de kinderen zelf over terwijl zij erbij staat en tikken uitdeelt.Het arme kind heeft vervolgens ook nog de rest van de middag poedelnaakt tussen zijn klasgenoten de lessen moeten volgen.

Tegenwoordig breng ik de leraren de maaltijden niet meer in de klas, maar komen ze eten in de kantine. In het begin koesterde ik vooral haatgevoelens jegens deze mannen, omdat ze hun leerlingen zoveel slaan. Het gekke is: nu ik ze elke dag spreek, blijken het stuk voor stuk vriendelijke mensen. Deze week durfde ik tijdens de gesprekken te beginnen over het slaan. Niet op een aanvallende manier, maar belangstellend. We hebben er lang over gepraat. Ik kijk er nu iets anders tegenaan. Dat ze hun leerlingen slaan vind ik absoluut niet goed, maar daar liggen niet de wrede karakters van deze leraren aan ten grondslag. Het is hier het systeem, zo gaat dat hier. En ik vind het wel degelijk frustrerend, dit in mijn ogen primitieve handelen. Maar ik zie nu wel beter in dat het hier de norm is, en niet een persoonlijke kwestie.

Woensdagochtend heb ik niet gewerkt, ik had namelijk een afspraak met Nicodeme ALAGBADA, wederom een goede vriend van oom Derk. Ik ben met Theophile naar zijn werk in Porto Novo gegaan, waar we even gekletst hebben en met Derk gebeld. Het was een bijzondere ontmoeting. Nicodeme heeft me al uitgenodigd voor Pasen, Theophile voor komend weekend. Ik hoop maar dat mijn vrome katholieke familie geen bezwaar heeft tegen zoveel protestantse invloeden! 

Dit weekend ga ik geloof ik naar Cotonou met (een deel van) m'n familie. Er is een vriend van m'n gastouders overleden. We zouden eigenlijk vanochtend om 4u richting Cotonou gaan voor de begrafenis, maar die is uitgesteld. De papieren waren niet compleet. Dat heb ik hier al meerdere malen voorbij horen komen als reden tot uitstel van wat dan ook. Ze zijn hier net zo bureaucratisch als wij.. Nu gaan we er dus heen voor een andere ceremonie. Ik ben benieuwd! Begrafenissen zijn hier over het algemeen een groot feest. Hoe ouder de persoon, hoe groter het feest. Iemands voorbije leven wordt als het ware gevierd. Best een mooie gedachte.

Voor m'n gastpapa en -mama is het wel een moeilijke tijd. Deze vriend was niet zo oud, in de vijfitg. Bovendien is een andere vriend van ze afgelopen weekend met de motor onder een vrachtwagen terecht gekomen. Hij ligt nu in het ziekenhuis in Cotonou. Tenslotte is ook nog de universiteit van hun zoon Albérick afgebrand. Die kan voorlopig niet naar college. Onheil laat zich lastig doseren. 

Zo'n twaalf uur geleden heb ik een schokkende ontdekking gedaan. Één van mijn twee neefjes, Fifa, blijkt niet mijn neefje, maar mijn nichtje. Het is een meisje. Ik ben nog steeds niet over de schok heen. Ik woon al een volle maand met hem, sorry, haar, in huis! En eigenlijk kun je me dit ook moeilijk verwijten, ze had namelijk geen oorbellen. Ik heb werkelijk geen moment getwijfeld aan het geslacht van het kind, tot vandaag. Toen ik thuis kwam had ze ineens oorbelletjes in. En ze droeg een jurkje. Dat zegt nog niet alles, want op die leeftijd droeg ik ook het liefst een pet en mijn Ronaldinho-shirt. Ik ben het voorzichtig gaan checken bij Pauline, zo van 'Hé Pauline, Ango is een jongen he', 'oui', 'enneh.. Fifa? 'Fille'. 'Ahja natuurlijk, dacht ik al, dank je'. Dus.

Vrijdag was de sfeer grimmig in het weeshuis. Er is een ruzie gaande tussen Vivi en Martine, de baas. Vivi is er namens de organisatie die de school gebouwd heeft, en komt twee keer per jaar anderhalve maand helpen in het weeshuis. Maar zodra ze zich teveel bemoeit met geldzaken, wordt Martine geïrriteerd. Terwijl Vivi een enorme financiële bijdrage levert aan het weeshuis. Er zijn een aantal mysterieuze zaken gaande rond de inkomsten van de weeshuizen in Porto Novo, daarvan zijn ook andere verhalen bekend. Als je teveel wil weten, word je eruit gewerkt. Vandaag bleek dat de school veel geld moet betalen aan de staat, terwijl alleen Martine en de directeurdat aanvankelijk wisten. En nu verwachten ze dat Vivi gaat betalen. Er is nu zelfs een kans dat Vivi de school gaat sluiten. Eventuele verdere details over deze complexe zaak zal ik enkel nog op persoonlijke aanvraag verstrekken. Het komt er op neer dat geld en Beninezen altijd veel gedoe oplevert. Dankbaarheid is hier ook geen bekend principe, alleen wonder boven wonder in mijn gastgezin. Het is gewoon echt een volledige andere cultuur, blijkt maar weer. 

Ik maak veel mee dus, werk hard en geniet! Aan mijn primitieve bestaan ben ik inmiddels gewend. Ik heb wel echt vaak trek moet ik zeggen, nu ik helemaal nul tussendoortjes eet. Alle Hollandse lekkernijen zijn op, behalve de kauwgom voor in het vliegtuig. Ik eet drie maaltijden op een dag, c'est ça. Alleen als ik in het weekend door de stad loop, koop ik vaak fruit of een rol koekjes die ik dezelfde dag nog samen met mijn collega's helemaal opeet. Ach, het is ook helemaal niet verkeerd om te wennen aan wat minder tussendoortjes op een dag, dan ben je je in ieder geval bewust van je maaltijden! 

Lieve mensen, ik hoop dat jullie hier weer even op vooruit kunnen! :) Ik ga maar eens kijken in welke staat mijn familie verkeert op deze vroege zaterdagochtend.

Liefs!  

Pythons & Pubers

Lief meereizend volk,

Wederom dank voor alle reacties, ik zal aan het eind van m'n verhaal op een aantal van jullie reageren. Iets waar ik overigens geen gewoonte van kan maken, maar ik zal proberen voortaan wat vragen op een andere manier persoonlijk te beantwoorden.

Ik zit op ons dak te schrijven, in het licht van de ondergaande zon. Het gaat goed met me. Vanochtend heb ik ruim tweehonderd euro betaald voor een safari in het noorden van Benin, die binnenkort op mijn programma staat. Geen makkelijke beslissing, want tweehonderd euro is veel geld, en voor Afrikaanse begrippen al helemaal. Maar ik heb me laten overtuigen. De safari staat goed aangeschreven en het noorden zien, is al een attractie op zich. Het is daar totaal anders dan hier, bergachtig en met wilde dieren dus! Ik ben erg benieuwd. Wanneer ik dat precies ga doen weet ik trouwens niet, wij vrijwilligers worden over het algemeen vrij slecht ingelicht door Syto. Ach, ik zal het wel meemaken!

Een heugelijk nieuwtje: 'de zwangere bitch' is bevallen! Het is een meisje, want ze werd geboren met oorbelletjes. Goed, dat zal dan wel niet, maar soms denk ik dat de meisjes hier al oorbellen hebben voor ze aan iemand van buitenaf getoond worden. Wel fijn voor mij, want het is mijn enige criterium bij het bepalen of ik een jongen of een meisje voor me heb. Veel meisjes hebben namelijk ook net zulke korte koppies als de jongens, wat ze overigens helemaal niet misstaat (nee pap, ik laat m'n eigen haar er nog even aan ;)). Door het verlof van de zwangere bitch die niet zwanger meer is, werk ik nu samen met een nieuwe vrouw, Dénise, en dat gaat een stuk beter! Nu mocht ik haar uitleggen hoe alles werkt en daar was ze steeds heel dankbaar voor.

Vorige week vrijdag was een hectische werkdag. Wegens een grote schoolschoonmaak waren er niet echt lessen maar renden de schoolkinderen buiten door elkaar heen. Alleen op de binnenplaats van het weeshuis was het relatief rustig, een stuk of vijftien kinderen waren zoet aan het spelen. Ik besloot ze te belonen door glow-in-the-darkbandjes uit te delen. Het bleek geen verstandige beslissing. Zodra er onbekende materie in het spel is, veranderen die lieve, schattige weeskindjes op slag in woeste, strijdlustige monsters. Stuk voor stuk begonnen ze te schreeuwen en elkaar op zij te duwen. De kinderhandjes verdrongen zich op vijf centimeter van mijn gezicht. Ik stopte accuut met uitdelen en wachtte tot het rustig werd. Maar toen ik niet veel later voorzichtig een nieuwe poging deed, begonnen de vechttaferelen natuurlijk doodleuk opnieuw. Het blijken ook voortreffelijke acteurs, die weesjes. Één van de meisjes kwam met een zeer overtuigend zielig gezichtje om een bandje vragen. Ik had haar er bijna een gegeven toen ik zag dat er al twee van die verdomde bandjes in het zakje van haar schooluniform zaten. Ik vind het soms nog lastig om de gezichten uit elkaar te houden en daar maken ze natuurlijk gruwelijk misbruik van. De overige bandjes ga ik lekker thuis uitdelen!

Het regenseizoen begint nu echt te komen. Laatst barstte de regen los terwijl ik in een tentje wat aan het drinken was met collega Andrej. In de stromende regen zat ik die avond achterop de motor terug naar huis, in mijn jurkje. De wegen zijn dan trouwens bijna onbegaanbaar. Het was de eerste keer in Benin dat ik het koud had en ik heb er goed van genoten! De nacht die volgde was ook heerlijk koel :)

Een paar dagen geleden benaderde Pauline me tijdens het voetballen om me iets te laten zien in huis. Benieuwd naar hetgeen belangrijker scheen te zijn dan mijn potje voetbal, liep ik met haar mee. We liepen wat gangenstelsels rond het huis door en bereikten een plek die ik nog niet eerder gezien had. Het poeppunt. Geen enkel punt dat me die de eerste drie weken bespaard is gebleven. Nu moet ik er dus toch aan geloven. Wegens het ontbreken van stromend water mag er in de wc-pot in de badkamer uitsluitend geplast worden. Voor grotere boodschappen moet je dus dat gat in de grond opzoeken.Toen ik er lichtelijk scheldend gebruik van maakte, dacht ik na over de verschillen op dit gebied met mijn eigen land. Terwijl we in Europa en Amerika onophoudelijk nieuwe producten creëren om ons leven nóg makkelijker te maken, kun je hier niet eens fatsoenlijk naar de wc. Maar zo scheef lopen de ontwikkelingen trouwens ook weer niet, want ook hier is whatsappen de voornaamste bezigheid onder het pubervolk. De prioriteiten liggen gewoon net iets anders, denk ik.

Afgelopen weekend heb ik met vier collega's Ouidah bezocht. Een lief, historisch stadje aan de kust. Om acht uur zaterdagochtend troffen we elkaar op het vertrekpunt van de beruchte maar goedkope busjes en taxi's. We namen een taxi, maar stel je er niet meer comfort bij voor dan bij een bus. De reis duurde drie uur, om elf uur arriveerden we in het centrumpje van Ouidah. We bezochten als eerst de pythontempel, waar we de tandeloze en daarmee ongevaarlijke beesten mochten vasthouden en om onze tere nekjes mochten leggen. Gaaf! Daarna hebben we de beroemde 'route des esclaves' gelopen met een gids. De talloze beeldhouwwerken langs de weg symboliseren de slavernij die daar zulke schrijnende praktijken heeft doen plaatsvinden. De route eindigt met de 'Porte de non retour', een grote poort op het strand waar de toen toekomstige slaven doorheen liepen om, zoals de naam al zegt, nooit meer terug te keren. Althans, niet fysiek. Veel van de monumenten in Ouidah hebben namelijk iets te doen met de terugkeer van de ziel van de slaven. Daar hadden ze een grote houvast aan. 

Na die flinke dosis historie hebben we geluncht, uiteraard Beninees. Totaal uitgeput door de warmte zochten we vervolgens het strand op, dat er echt prachtig is. Maïté en ik zijn de woeste zee in gegaan, heerlijk! Echt zwemmen is er overigens niet mogelijk door het gevaar van de golven. Ik kon (of wilde) me nooit wat voorstellen bij een zee die té gevaarlijk is om te zwemmen. Nu wel. Gelukkig zijn er altijd Beninese jongens in de buurt die je met alle liefde beschermen tegen de meedogenloze golven. Toen ze iets te handtastelijk begonnen te worden, zijn we het water uitgegaan.

Maar in hun drang tot het aanraken van yovo's in bikini's bleken ze niet uniek. Terwijl ik richting mijn yovovrienden  liep, naderde een volwassen vrouw me, om me vervolgens geheel ongevraagd even aan te raken op een paar willekeurige plekken. Ze had er verder geen tekst bij. Quoi?! Ik was te verbouwereerd om te reageren voor ze zich weer had omgedraaid. Luid lachend liep ze naar haar metgezellen. Ik hoop maar dat zij in ieder geval de dag van haar leven had, want zelf zag ik er de lol niet echt van in. We pakten onze spullen en gingen op zoek naar een slaapplek. Na flink afdingen hadden we uiteindelijk een prima kamer geregeld, zij het voor twee personen. Ach, na een paar weken Afrika zijn wij inmiddels superflexibel. Gewoon twee op handdoeken op de grond en drie in bed. Daar doen we heus niet moeilijk meer over!

'S avonds hebben we in zo'n romantisch bamboetentje gegeten aan het strand. In hetzelfde tentje hebben we nog wat met elkaar gedronken en tenslotte op het strand de Afrikaanse sterrenhemel bestudeerd. Kapot van de volle maar mooie dag liepen we uiteindelijk terug naar het hotel. Zondag keerde ik klassiek roodverbrand terug in Porto-Novo, en het zand zit nog steeds overal. Maar wat heb ik van dit uitstapje genoten!

Deze week is de voorzitter er van de stichting die het weeshuis en de school ondersteunt. Zo'n vitale, Franse vrouw van zestig, met praktische sandalen en een bril aan een touwtje om haar nek. Met haar krachtige stem en heerlijke (écht-)Franse accent kwam ze even orde op zaken stellen in het weeshuis. Ze heeft met haar vlotte daadkracht een aantal essentiële veranderingen doorgevoerd, die hoogstwaarschijnlijk direct na haar vertrek weer met dezelfde vlotte daadkracht weer ongedaan gemaakt zullen worden. De mensen hier zitten niet te wachten op Westerse figuren die hen komen vertellen hoe het moet. Hun conservatieve houding is hardnekkig. Daar kunnen noch Valerie en ik, noch deze gepassioneerde Française iets aan doen. 

Voor aankomende zaterdag heeft ze een verplichte bijeenkomst georganiseerd voor de ouders van de schoolkinderen. Daarvoor hebben Valerie en ik vanochtend tachtig briefjes geschreven. Als ik de kans heb, kom ik kijken zaterdag. Al is het maar om te zien hoeveel ouders er daadwerkelijk aanwezig zijn.

Gister heb ik ruzie gemaakt met mijn persoonlijke zem, de jongen die mij elke ochtend achterop de motor naar m'n werk brengt en me elke avond weer ophaalt. Heel tof inderdaad, maar ik betaal hem er ook fors voor. De laatste tijd is hij steeds te laat. Daarbij komt dat hij weigert beltegoed te kopen, zodat hij het me nooit kan laten weten als hij later is. Gisterochtend, toen hij er na drie kwartier wachten nog niet was, ben ik op de mountainbike van m'n gastpapa naar het weeshuis gefietst. Ik was een minuut of tien aan het werk toen mijn zem ineens voor me stond. Ik legde uit dat ik het wachten zat was en dus de fiets genomen had. Dat ik terwijl ik stond te wachten niet eens wist of hij überhaupt nog ging komen, omdat hij weer eens onbereikbaar was. En dat ik dus niet ging betalen voor vandaag, gezien het feit dat ik geen gebruik had gemaakt van de zem. Volkomen logisch, dacht ik. Maar daar dacht hij anders over, want hij had problemen met z'n motor gehad, en dat was toch niet zijn schuld?! Nou, allerminst de mijne, lijkt me. Maar hij was wel helemaal naar mijn huis gekomen en daarna naar het weeshuis. Ja,  maar een uur te laat en onbereikbaar. Een discussie die ik trouwens al eerder met hem gevoerd heb. Toen wierp hij ook maar in de strijd dat hij vindt dat ik hem sowieso te weinig betaal, wat echt niet het geval is. Ik beëindigde het gesprek waarop hij boos wegreed. Vanochtend stond hij overigens keurig op tijd voor m'n huis, haha! Het is dat ik hem per maand betaal, maar na deze maand zoek ik denk ik toch een andere zem, of ik neem altijd de fiets, indien mogelijk. Desnoods loop ik.

Tenslotte nog even wat reacties op die van jullie:
Maaike: wat gaaf dat je hier ook gezeten hebt, wist ik helemaal niet! Zat je ook in het zuiden of zat je noordelijker? 
Marian: wat leuk dat je m'n blog gelezen hebt (hoop dat je dit ook leest)! Dit jaar mis ik Montrouant door deze reis, maar volgend jaar zal ik de traditionele dans komen introduceren haha! 
Derk: ik zal je groeten en dank overbrengen aan dominee ADJE. Binnenkort komen Theophile ADJE en Nicodeme ALAGBADA me waarschijnlijk samen opzoeken! Wat fijn dat Pien is toegelaten op de school waar ze graag naar toe wilde! En vandaag is die andere nicht van me jarig natuurlijk, maar daar hebben we vanochtend al over gesmst :) 
Oma: ik heb alledrie je reacties gehad en gelezen hoor, dankjewel! In het weekend ben ik vrij, dus dan heb ik tijd voor leuke uitstapjes. Sterkte met de verhuizing, ik denk ook aan jullie!
Rhijn: zodra ik terug ben en eerst flink veel Hollands eten gegeten heb, kom ik vis bij jullie eten, want dan heb ik weer een positieve associatie met vis :) en Ajax, tja, laat ik maar zo sportief zijn jullie Ajacieden te feliciteren. Ook voor Ole wel fijn, kan ie daar tenminste van genieten nu hij niet met mij kan voetballen! 

Pap, Kiek, Jo, Klaas en Gerda, Lis, Geurt en Annemieke, Marjon, Bets, Mam, Mereltje, Mark, Guus en Nel, dankjulliewel voor de leuke en lieve reacties. En fijn dat mijn manier van schrijven gewaardeerd wordt. Het doet me goed dat te lezen!

Liefs 

Voodoo & Vis

Lieve mensen,

Zaterdagochtend ging ik vol frisse moed naar een internetcafe om een vervolgdeel aan mn blog te schrijven. De internetverbinding is hier echter om te huilen. En als ie dan besluit heel even mee te werken, traag weliswaar, is er wel een Beninees in de buurt om de stekker uit je computer te trekken. Hele verhaal naar de maan. Dat was dus zaterdag het geval. Je begrijpt, de wanhoop was me nabij. Nu toch een blog, geniet ervan, het heeft wat moeite gekost ;) 

Vrijdag heb ik de eerste Afrikaanse regendruppels gevoeld. Het regenseizoen is in aantocht. Ik kan niet echt peilen of de mensen er hier blij mee zijn of juist niet. Het lijkt ze onverschillig te laten. Voor mij betekent het op dit moment dat de nachtelijke temperaturen wat gaan dalen en dat idee staat me helemaal niet tegen!

Ik hervat mijn verhaal op het punt waar ik de vorige keer moest stoppen wegens een gebrek aan internettijd, de receptie van het het werk van mijn gastvader. Met die complete vis, smullen joh. Ik heb nog redelijk wat gegeten trouwens, weliswaar tot op een veilige afstand van de kop. Mijn aanwezigheid tussen alle politiemannen en hun echtgenotes riep niet veel vragen op, wel veel fotocamera's. Na de maaltijd kregen we een rondleiding door het hotel en toen ik dacht dat we naar huis zouden gaan - het was inmiddels half 2 - bleek het de bedoeling dat we gingen dansen. Tot vier uur mocht ik dansen tussen de Afrikanen, fantastisch! Papa nam me regelmatig mee de dansvloer op. Ik heb verscheidene Afrikanen de beleving van het dansen met een yovo mogen bezorgen, maar ze tegelijkertijd hoogstwaarschijnlijk ook van de illusie beroofd dat yovo's enigszins kúnnen dansen. Voor zover ze die nog hadden. Ik ben voor Nederlandse begrippen al geen briljante danser, dus je kunt je voorstellen hoe ik me voelde tussen al die soepele Afrikanen. Er is hier trouwens ook een heel grappig traditioneel dansje dat iedereen kan, zelfs mijn gastneefjes van zes en zeven. Ik zal m'n best doen het te leren, wie weet kan ik het nog eens in Zeist/ Groningen introduceren ;p.

De receptie-avond was heel gaaf om mee te maken, ik voelde me vereerd dat ik erbij mocht zijn. Toen we 's nachts na vieren thuis kwamen moesten we eerst het dak op om het mariabeeld dat daar staat te bedanken voor de avond. Daarna mocht ik eindelijk mijn bed gaan bedanken voor het bieden van een comfortabele slaapplek. Ik moest de volgende ochtend tenslotte gewoon weer vrolijk bij de weeskinders verschijnen.

Het werk in het weeshuis gaat goed, al is er niet heel veel werk. Valerie is inmiddels terug dus de afgelopen week hebben we met z'n drieën gewerkt. Bij gebrek aan werk lagen we in de schaduw te kletsen. Tot afgelopen vrijdag. We kregen te horen dat we in het vervolg moesten opsplitsen: Maïté en Valerie zouden assisteren bij Maternelle, de kleuterklas, en ik zou de klassen om de beurt begeleiden tijdens ontbijt en lunch. Jammer dat ik alleen moet werken, maar het is wel de leukste taak, gezien het feit dat in Maternelle meestal nauwelijks iets te doen is. Natuurlijk nemen we zelf veel initiatief met de kinderen en proberen de leerkrachten en andere medewerkers te helpen, maar veel klussen worden niet aan ons toevertrouwd. De vrouw die het eten bereidt, beter bekend als 'de zwangere bitch', helpt mij vaak in de kantine en dat is geen pretje. Ze is altijd chagrijnig, blaft iedereen af, spreekt tegen mij consequent in de gebiedende wijs en de kinderen zijn helemaal als de dood voor haar. En ze is hoogzwanger, dus. Wat mij betreft laat dat kind niet al te lang op zich wachten. Deze vrouw met verlof zou winst voor alle partijen betekenen. Volgens Valerie is ze in het begin tegen alle vrijwilligers zo. Het is mijn enige hoop op dit moment.

Sinds deze week werken Valerie en ik nog maar met z'n tweeën in het weeshuis. Maïté is van project veranderd omdat ze het niet langer bij haar gastgezin wilde blijven. De mensen zijn fanatieke voodoo-aanhangers, en geloven dat de duivel in hun dienstmeisjes en hun jongste dochter zit. De dienstmeisjes en de dochter worden om die reden stevig mishandeld. De dienstmeisjes vertelden alles aan Maïté nadat zij hun verwondingen had ontdekt. Maïté gaf ze stiekem te eten omdat ze wist dat ze te weinig kregen. Maar die praktijken konden niet drie maanden doorgaan. Eind vorige week is ze veranderd van gastgezin. 

Als ik tijdens het werk de leraren van een maaltijd voorzie, maak ik steeds vaker sla-scènes mee. De kinderen worden met een materiaal op hoofd en handen geslagen, en hard ook. Of ze worden aan de oren getrokken. Ik kijk de kinderen vol medelijden aan, en de leraar werp ik een boze blik toe als ik z'n eten op het bureau zet. Ik weet ook wel dat mijn blikken helemaal niets uithalen, maar meer kan ik niet doen. Als ik buiten sta hoor ik opnieuw het klapperen van de lineaal. Bah.

Laatst was er een kind ziek, inclusief hoge koorts en overgeven. Nadat wij een beetje voor haar gezorgd hadden, stuurde de leraar haar naar huis zonder zich verder druk te maken over de manier waarop het kind thuis moest komen. Maïté liep mee tot de uitgang maar zag al snel dat ze haar huis niet op eigen kracht zou bereiken. Ze heeft haar op de rug genomen en haar helemaal thuis gebracht, in de brandende zon. Held. 

Het is leuk om te zien dat we de weeskinderen nu wel echt een beetje kennen. Al is communiceren niet makkelijk en weet ik nog lang niet alle namen, ik weet precies wie het ondeugendst zijn, wie de pestkoppen en wie de slachtoffers daarvan, de aanhankelijke, de verlegen en de vrolijke kinderen. Wie veel eet en wie nauwelijks eet. Wie snel leert en wie niet. Dat zijn leuke dingen! 

In Maternelle werken de kinderen zelf veel met schoolkrijt. Als ik daar dan wel eens 's middags kom kijken zitten de zwarte gezichtjes vaak onder de witte vegen en strepen, maar ook midden over hun hoofdjes door het korte haar lopen witte strepen. Geen idee hoe ze dát toch voor elkaar krijgen, maar het ziet er heel grappig uit. Laatst had er een kind een krijtje in haar neus gestopt. Dat was minder grappig. Het kwam goed ;) 

Vorig weekend was rustig. Zaterdagochtend om zes uur was er een 'sportevenement', ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik nam voor de zekerheid een tas mee met camera, water en EHBO-set. Bleken we te gaan hardlopen. Dat is geen succes met een rugzak, heb ik ervaren. Papa leidde de groep van een kleine dertig man. Gelukkig was het hardlopen in de praktijk ook veelal wandelen, dus dat maakte het enigszins dragelijk. 

Mijn gastgezin is heel hoffelijk. Regelmatig worden me allerlei overbodige diensten aangeboden. Of eigenlijk is er van aanbieden geen sprake want ik krijg niet de kans een 'aanbod' af te slaan. Als ik de poort binnenkom wordt mijn tas overgenomen en naar mijn kamer gebracht. Als ik buitenkom wordt er een krukje neergezet zodat ik niet, zoals de rest, op de grond hoef te zitten. Als er water op de grond ligt worden mijn slippers gehaald (ik loop er veelal op blote voeten). Als ik met m'n klamme handjes van de warmte niet binnen een tel een flesje drinken open heb, wordt ie van me afgepakt en geopend. Wauw.

Over het eten in mijn gastgezin heb ik weinig te klagen. Ik krijg vaak een vol bord gebakken aardappels of pasta voorgeschoteld, of een combinatie ervan. En heel veel ei. Ze weten inmiddels dat ik heel scherp eten niet zo gewend ben. En ze minderen ook al met de vis, gelukkig. Want vis is hier hét voedsel, ze eten het altijd en overal. En dan niet echt lekkere vis, als je 't mij vraagt. Ook altijd vol graatjes die de mensen hier vaak gewoon opeten. Als ik zo'n vis op m'n bord heb, troost ik mezelf vaak met de gedachte: voor Kiki of Ole zou dit nog veel erger zijn ;p. Verder wordt er niet heel gevarieerd gegeten. Heel vaak een smakeloos puddingachtig goedje wat alle huishoudens volgens mij in massa's op voorraad hebben, in combinatie met een heel scherp rood sausje, en vis. Ik heb me laten vertellen dat dat smakeloze goedje dé Benineze specialiteit is. Het was het moment dat mijn positieve, nieuwsgierige kijk op de Benineze keuken even ernstig in gevaar kwam.

1000 CFA kostte het, nog geen twee euro, om mijn was te laten doen door de mensen die daarvoor af en toe bij ons thuis rondlopen. Ik kon het aanbod niet weerstaan. Naar aanleiding van alle verhalen over eitjes van kleine beestjes in je kleding, wilde ik m'n kleren eigenlijk binnen laten drogen, maar voor ik kon ingrijpen hing het al op het dak te drogen, wel 's nachts gelukkig. De volgende ochtend kwam maman jammerend beneden met de kleren van haar kinderen in de hand. De hond had er gaten in gebeten... Angstig snelde ik het dak op, maar mijn kleren waren gelukkig onaangeroerd gebleven. De hond kreeg er trouwens flink van langs van maman. Met een stok. Hij zal wel spijt hebben. 

Steeds vaker drinken we na het werk een Beninees biertje met de andere vrijwilligers in Porto Novo van Syto. Dat zijn er nu zes: twee uit Duitsland (oa Valerie), twee uit Zwitserland, een Belg (Maïté) en ik. We spreken dan Engels, Frans, Nederlands en Duits door elkaar. Een goede training voor het brein, zeg maar. Afgelopen weekend hebben we Wouter, ook een Belgische vrijwilliger, uitgezwaaid in Cotonou. Maïté, Andrej en ik zijn zaterdag naar Cotonou gegaan om de laatste avond van Wouter met elkaar door te brengen op het dak van zijn tijdelijke verblijfhuis. Was erg gezellig! 

Zondag weer in zo'n overvolle bus terug naar Porto Novo. 's Middags had ik namelijk een afspraak met de dominee van Adjarra (mijn wijk), tevens een oud-studiegenoot van mijn oom Derk! De dominee, Theophile, was me al eerder die week komen opzoeken in het weeshuis. Ik was erg blij verrast dat hij de moeite had genomen mij op te zoeken. Ik beloofde op zondag te bellen, zodat ik misschien dezelfde dag nog langs zou kunnen komen. Zo is het gegaan dus! Hij vroeg het nummer van Derk en belde hem direct om te vertellen dat z'n nichtje tegenover hem zat. Haha! Daarna namen zijn vrouw en hij me mee naar een restaurant om konijn te eten. Het smaakte best goed (geen vis dus dan is het al snel goed), al wil ik niet weten welke delen van dat konijn ik allemaal opgegeten heb. Laat ik zeggen dat ik vermoedens heb waar ik liever niet te lang over nadenk. Verder at ik voor het eerst met mn handen, wat iedereen hier doet, maar thuis krijg ik altijd een vork :) Ik gebruikte beide handen, terwijl je alleen je rechterhand hoort te gebruiken. Daar kwam ik nét te laat achter. Gelukkig leek niemand zich aan mijn onwennige eetmanieren te storen. 

Verder voetbal ik in het weekend vaak met m'n gastbroers en wat jongens uit de buurt. Gisteravond heb ik m'n gastbroertje, -broer, en -zusje ons schavuitkaartspel geleerd (voor de Stegemannen: de light-versie van kapitalistje).  Aidson kan inmiddels ook al een beetje sudoku's maken! Spelletjes uitleggen in het Frans valt niet mee, maar aan de resultaten te zien lijken ze me aardig te begrijpen. Oh en ik heb leren tellen in het Goun! :)

Een grappig feitje: ze kennen hier geen middag. Tot twaalf uur groet men met 'bonjour' en na twaalven met 'bonsoir'. Een heldere verklaring hiervoor heb ik nog niet gevonden. Het leverde mij al verwarring op: er werd voorgesteld 'ce soir' ergens wat te gaan eten, ik dacht aan het diner, het bleek te gaan over de lunch. Natuurlijk.

Ik denk dat ik inmiddels kan zeggen dat ik aardig gewend ben aan m'n leven hier. Gewend aan de 'yovo'-roepende kinderen op straat, aan het bijna consequente gebrek aan stroom na achten 's avonds, aan het feit dat je kleren na één werkdag oranje-bruin zien van het stof/ zand, aan de schoolkinderen die hier, als een gezellige groepsactiviteit, massaal gaan plassen in het gras zodat daar steeds minder van overblijft, en aan het Afrikaanse Frans. Het gaat al beter tussen mij en dat taaltje. 

Lieve mensen, ik hoop dat de zon ook nog steeds mijn noordelijke vaderlandje bereikt. Fijn wat dingen te horen uit Nederland, over de overwinningen van Feyenoord en de leeglopende PVV en zo. Ik mis het allemaal af en toe best wel, moet ik bekennen. Maar ik geniet bovenal van dit avontuur!

Liefs

Warmte & Weeskinders

Lieve mensen,

Wat heerlijk om alle leuke reacties te lezen, merci beaucoup ! Heb net aan de jongen naast me in het internetcafe moeten vragen waar het uitroepteken zit, want op dit toetsenbord zijn de tekens niet eens de tekens die ze zeggen te zijn, grrr. Een andere jongen wilde mn armbandje hebben dus die heb ik gegeven. Toen wilde de grapjas ook mn nummer. Dat ging me een stapje te ver, een facebookvriendschap werd het compromis haha.

Mes histoires d'ici :

De vorige keer dat ik schreef stond ik op het punt te vertrekken naar Porto Novo. Het is maar goed dat ik toen nog niet wist wat voor barre tocht het ging worden. Na een comfortabele autorit werden Lea, de begeleidster, en ik op een punt afgezet waar we moesten overstappen op de bus die ons verder zou brengen naar Porto Novo. Ik moest met al mn spullen dwars door het Beninese motorverkeer. Toen ik het kruispunt overstak schatte ik mijn overlevingskansen op ongeveer 50%. Ik haalde echter de bus zonder overreden te worden, wat een meevaller! Toen ik eenmaal opgepropt in de bloedhete bus zat, half bij Lea op schoot met bagage en al, duurde het nog zeker 25 minuten voordat we reden. Tot die tijd werd er om de haverklap koopwaar onder mijn neus geschoven door straatverkopers. Ik had erg dorst maar durfde de zakjes water die me werden aangeboden niet aan. De bus werd steeds voller, een stuk of twintig anderen poogden eveneens Porto Novo te bereiken met dezelfde bus, die niet meer dan acht zitplaatsen bood. Maar die norm hebben de afrikanen uberhaupt nooit begrepen. Lea was erg nors (de volgende dag was ze ziek, ik bespeur een causaal verband). De rit duurde lang terwijl Porto Novo maar 30 km van Coutonou verwijderd is. Toen we Cotonou naderden begon iedereen door elkaar te schreeuwen, steeds harder en agressiever. Volgens mij deden we 'wie het hardst schreeuwt wordt het eerst afgezet'. Vooral de vrouwen zijn erg gedreven in deze sport.

Eenmaal aangekomen in Porto Novo moesten we nog een stuk met de motor om bij mn gastgezin te komen. Met vijftig km/u over zandwegen met hobbels, kuilen, gaten, vliegende kippen en ander verkeer. Pittig eng maar vooral heel vet. We kwamen wederom levend aan op bestemming, vraag niet hoe.

Mijn gastfamilie is groot evenals het huis. Het huis is zeer primitief. Om een voorbeeld te geven, er is nergens een prullenbak of een spiegel. De komende drie maanden bestaat mijn douche uit het over mewelf heen gieten van bakjes koud water. De wastafel is verstopt en er komt uiteraard geen water uit de kraan. De wc heeft een kapote, ranzige bril en over wc-papier hoef ik natuurlijk niet te beginnen. De ruimte stinkt als een malle en er is alleen licht als er electriciteit is (en dat is er de laatste tijd vaker niet dan wel). Dus geniet vanavond allemaal even van je luxe badkamertje!

In het begin was het weer even wennen en zoeken met mn nieuwe gastfamilie. De familieverhoudingen heb ik nog steeds niet helemaal door. Er zijn dienstmeisjes en neefjes en mensen die ik uberhaupt niet kan plaatsen. Ach, het is meestal een gezellige drukte. Aidson, mijn gastbroertje van dertien communiceert het meest met me en legt van alles uit. Ik heb net nog met hem en andere jongens uit de buurt gevoetbald. En hij heeft me op de motor naar dit internetcafe gebracht. Heb hem ook geleerd hoe sudoku's werken en hij heeft het aardig door nu, echt leuk om te zien!

Soms is de communicatie wel lastig en begrijpen we elkaar niet. Ze spreken snel en onduidelijk Frans. Gister bijvoorbeeld mocht ik van Aidson een film uitkiezen. Ik koos the Lion King en vrevolgens hebben we een uur naar Tom & Jerry gekeken. Geen idee waar het is misgegaan haha.

Ik eet weer vaak alleen en s avonds pas laat, tussen negen en tien. Oh en ik krijg overal mayonaise bij, behalve bij mn gebakken aardappels..

Heb er inmidels ook drie werkdagen opzitten in het weeshuis! De kinderen zijn heel lief en ik heb het ook erg gewellig met Maité, de andere (Belgische) vrijwilliger met wie ik Nederlands spreek, heerlijk! We krijgen geen instructies dus doen alles op eigen initiatief. De vrouwen die er werken maken eten en wassen kleren maar bemoeien zich verder ook niet met de kinderen. Er is ook een schooltje bij het weeshuis waar de weeskinderen gratis naartoe kunnen. Maité en ik assisteren soms in de kleuterklas. Wat lastig is, is dat de kinderen nauwelijks Frans spreken. Met elkaar spreken ze Goun. Ik probeer achter de namen te komen maar dat is in de meeste gevallen onmogelijk. Soms vraag ik het tien keer maar krijg ik alleen een vaag hoopje medeklinkers te horen dat zonder enige articulatie wordt uitgesproken. Het vergt dus wel enige creativiteit om leuke spelletjes met ze te spelen. Maar gister heb ik ze de zevensprong geleerd, dat liedje met de danspasjes. Dat was superleuk, de kinderen waren heel enthousiast. Ook doen we klapspelletjes met ze, dat vinden ze ook heel leuk. De kinderen zijn wel aanhankelijk en vechten om onze aandacht. We mogen ook niet zomaar de spullen uitdelen die we voor ze hebben meegenomen, omdat daar dan vrijwel zeker een gevecht over ontstaat.

Volgende week is de derde vrijwilliger er als het goed is ook, Valerie, een Duitse. Zij is nu reizen in het noorden. Maité was hier drie dagen eerder dan ik.

Toen ik vanochtend een van de leraren zn ontbijt kwam brengen, had hij een van zijn leerlingen bij zn oor vast. De jongen huilde, de meester deed hem veel pijn. Het arme kind kon namelijk 'publique' niet uitspreken. Hij kon alleen maar 'pli... pli..' stamelen. Naar om te zien.

De tweede avond heb ik een hele leuke avond gehad met mn gastfamilie. Heb van alles verteld over NL en over jullie ;) Ze waren erg geinteresseerd. En gisteravond was er een receptie van papa's werk. Ik dacht dat we er met de hele familie heen gingen, maar uiteindelijk ging ik alleen met papa en maman. Ik had op het laatste moment nog een blouse en een lange broek aangetrokken. Dat bleek verstandig want papa was in pak en maman was ook volledig netjes met hakken, een handtasje en make-up. Onvoorstelbaar dat dat dezelfde vrouw was als de vrouw die ik normaal zie, erg traditioneel gekleed. Bij binnenkomst kregen we whiskey en al snel werd er ook bier, wijn en champagne geschonken. Naarmate er meer alcohol werd geschonken werd het steeds luidruchtiger (een bekend verschijnsel ;p). We kregen nog een volledige maaltijd, inclusief een vis met bek en ogen die me grijnzend aankeken. Bon..

Na de maaltijd hebben we gedanst tot vier uur s nachts! Later vertel ik daar meer over wantr mn internettijd zit erop! xxxx