Ha!

Om het spannend te houden schrijf ik vanaf nu íéts minder frequent, of eigenlijk ook omdat het nogal wat tijd en internet kost. Maar geen zorgen, ik hou jullie uiteraard met alle liefde op de hoogte van mijn Benineze avonturen!

De tijd gaat steeds sneller voorbij, over een week zit ik al op de helft van mijn verblijf in Benin... Ik ben blij met de lengte die ik gekozen heb om hier te verblijven. Drie maanden is precies een periode waarin je wel integreert en hier écht even woont, maar niet uitgekeken raakt. 

In mijn vorige blog kondigde ik de safari in het noorden aan, maar had toen nog geen idee wanneer die zou plaatsvinden. De volgende dag kreeg ik echter een bericht van Léa. 'De safari begint morgenochtend, je wordt om 7.30u verwacht bij de moskee in Ouando'. Wauw, die had ik even niet zien aankomen, maar desalniettemin geen vervelend bericht natuurlijk. 

De volgende ochtend stond ik keurig om 7.26u, met een rugzak met het broodnodige,  bij de moskee in Ouando. Ons reisgezelschap bleek te bestaan uit twee Canadeze meiden die ik nog niet kende (met een bizar Canadees-Frans accent, een soort plat Utrechts met een Engelse 'r'), twee collega's met wie ik ook naar Ouidah geweest was (Jef en Chiara), en ik. De busreis was lang maar comfortabel. Het is bizar hoe snel je went aan warmte. In de bus was het 25 graden en wij hadden het koud, oprecht. Kippenvel zelfs. Gênant gewoon.

Na elf uur in de bus (dat is even lang als mijn reis van Amsterdam naar Cotonou) stapten we uit in Natitingou, een grote stad in het noorden op anderhalf uur rijden van het park.Toussaint en Marcel, respectievelijk onze gids en chauffeur, redden ons uit het groepje (nep)gidsen dat om onze aandacht stond te schreeuwen terwijl ze ons de weg versperden. We werden naar een prima hotel gebracht waar we na een prima maaltijd en een prima douche, prima geslapen hebben. Een luxe bedoeling, voor Afrikaanse begrippen. Onze Canadeze reisgenoten dachten daar trouwens anders over. Ze wilden een andere kamer en kregen dat nog voor elkaar ook. Het bleek de eerste van een hele reeks situaties waarin ze meer, beter, anders wilden. Ze hebben zelfs - zonder dat wij er iets van wisten - Syto gebeld om te klagen, waarop Syto onze gidsen op hun kop heeft gegeven. Les pauvres. Ze sloofden zich zó voor ons uit.. Jef, Chiara en ik schaamden ons gewoon voor de hele situatie. Gelukkig wisten de gidsen wel dat het niet om ons ging, dat wij wél blij met ze waren. 

De safari was leip. Om vijf uur op om de hitte voor te zijn, en er dus de meeste dieren te spotten zijn. We hebben nijlpaarden, krokodillen, apen, olifanten, antilopes, buffels en hele mooie knalblauwe vogels gezien. En laat ik de leeuw niet vergeten, al is dat een wat tragisch verhaal. Overdag hebben we de leeuwen gezocht, maar niet gevonden. Toen we net op onze kamer die teleurstelling aan het verwerken waren, klopte onze gids aan: de leeuw is er, nú de auto in. Wij staakten resoluut onze activiteiten en volgden Toussaint. Maar er was weinig te zien, en bovendien was het donker. Met de koplamp van de Jeep beschenen we het beest dat in het hoge gras alleen heel licht zijn hoofd bewoog. Dat hoofd heb ik gezien. Als het geen struik was. De volgende dag hebben we bij een meer nog twee uur gewacht op de leeuw, maar tevergeefs: meneer leeuw heeft zich niet meer laten zien. 

Tijdens de safari zaten we steeds op het dak van de auto, dat vond ik zo gaaf! Je ziet dan zoveel meer van het mooie landschap, dat is ook al genieten als er geen beest te bekennen is. Wel bloedjeheet, trouwens. Veertig graden, en op dat dak heb je de zon vol op je kop. De wind hield het dragelijk. En smérig dat je er werd! Na een paar uur op dat dak door het park crossend was mijn witte t-shirt volledig bruin gekleurd, en ikzelf ook. Ik was nauwelijks een yovo meer. 

De tweede nacht sliepen we in een hotel in het park. Om twee uur die nacht hebben Chiara en ik een duik in het zwembad genomen, in de Afrikaande nacht. Gelukkig kwamen de nijlpaarden niet op hefzelfde idee. Het was heerlijk, en verre van koud. Op zaterdag hebben we alleen 's ochtends nog de safari hervat en zijn daarna doorgereden naar de watervallen. We hebben er wederom heerlijk gezwommen. Het kostte wel wat klimwerk om er te komen, maar ik heb me laten begeleiden door beresterke, in de jungle opgegroeide jongetjes van een jaar of tien :) Na de watervallen en een uitgebreide lunch hebben we de beroemde tata somba's bezocht. Dat zijn ronde huisjes met traditioneel volk erin. Echte klassieke stammensen met kerven in hun wangen die hun levenservaring uitdrukken. Bijzonder om te zien. 

Terug in het hotel kregen we een klein dansvoorstellinkje, heel leuk. Daarna moesten we zelf meedansen, waar we allemaal erg voor vreesden. Weigeren was tenslotte onbeleefd, waarschuwde Toussaint ons. We hebben braaf meegedanst, en ik moet bekennen: het viel mee.

De volgende dag weer zo'n comfortabele terugreis. Ik heb heerlijk bijgeslapen op Jefs schouder :) Toen ik weer terug bij m'n familie was, voelde dat echt als thuiskomen. Die toffe familie van me vroeg gelijk naar m'n verhalen. Zaterdag was trouwens de bijeenkomst op school voor de ouders van alle leerlingen, waar ik eerder over schreef. Maandag hoorden we van Vivi, de Française die trouwens tot half mei blijft, dat er acht ouders waren komen opdagen... Het was ook naief geweest om anders te verwachten.

Zondagavond heb ik eindelijk de cadeaus uitgedeeld die ik voor ze had meegenomen uit Nederland. Het was even puzzelen omdat ik niet in het gezin zit waar ik oorspronkelijk in geplaatst was, en er bovendien altijd anderen over de vloer zijn. Maar zondagavond was een goed moment. En blíj dat ze waren. Echt, ze juichten of ik ze zojuist de lotto had uitgereikt. Zo leuk om te zien! Met de stiftjes werd heel aandoenlijk 'Thanks you Eva' op de ballonnen geschreven. 

Na de safari begon weer een drukke werkweek. Op initiatief van de onvermoeibare Vivi zijn we nu bezig het hele weeshuis uit te mesten. We vinden kasten, zoniet kamers vol met nooit aangeroerde spellen, puzzels, boeken, stiften, pennen, papier en verf. Maar we vinden er ook spandoeken van jaren geleden, halve kledingstukken, portretten van bijbelse figuren, babykleertjes (de jongste is drie), lappen stof, een tampon, en heel veel dode insecten. Ruimte voor ruimte zoeken we geduldig uit. Een gigantische klus, maar we boeken resultaat! 

Maandagmiddag heb ik een volledige klas tienjarigen lesgegeven, in het Frans uiteraard. Zonder enige instructie of mogelijkheid tot voorbereiding. De leraren waren om onduidelijke reden weg, dus was de enige vraag die me gesteld werd: 'welke klas wil je?'. Ik nam de rode klas (binnekort zal ik een foto van de school plaatsen, dan snap je deze aanduiding). Het viel niet mee, maar het was gááf om te doen! Ik liet een leering uitleggen wat ze die ochtend geleerd hadden en ging daar een beetje mee verder. Ook heb ik ze een liedje geleerd en ze iets laten zingen dat ze al kenden. Soms was het was lastig om orde te houden, vooral als iedereen tegelijk naar de wc wil, maar ik ben niet ontevreden over deze allereerste ervaring voor de klas! 

Bij Maternelle hebben we deze week drie poepbroekgevallen in de klas gehad. Begin deze week had één van de kleuters net z'n hele broek ondergeplast en -gepoept toen Valerie en ik binnenkwamen. Het is de taak van de juf om dat schoon te maken, maar vaak laat ze dat aan de kinderen zelf over terwijl zij erbij staat en tikken uitdeelt.Het arme kind heeft vervolgens ook nog de rest van de middag poedelnaakt tussen zijn klasgenoten de lessen moeten volgen.

Tegenwoordig breng ik de leraren de maaltijden niet meer in de klas, maar komen ze eten in de kantine. In het begin koesterde ik vooral haatgevoelens jegens deze mannen, omdat ze hun leerlingen zoveel slaan. Het gekke is: nu ik ze elke dag spreek, blijken het stuk voor stuk vriendelijke mensen. Deze week durfde ik tijdens de gesprekken te beginnen over het slaan. Niet op een aanvallende manier, maar belangstellend. We hebben er lang over gepraat. Ik kijk er nu iets anders tegenaan. Dat ze hun leerlingen slaan vind ik absoluut niet goed, maar daar liggen niet de wrede karakters van deze leraren aan ten grondslag. Het is hier het systeem, zo gaat dat hier. En ik vind het wel degelijk frustrerend, dit in mijn ogen primitieve handelen. Maar ik zie nu wel beter in dat het hier de norm is, en niet een persoonlijke kwestie.

Woensdagochtend heb ik niet gewerkt, ik had namelijk een afspraak met Nicodeme ALAGBADA, wederom een goede vriend van oom Derk. Ik ben met Theophile naar zijn werk in Porto Novo gegaan, waar we even gekletst hebben en met Derk gebeld. Het was een bijzondere ontmoeting. Nicodeme heeft me al uitgenodigd voor Pasen, Theophile voor komend weekend. Ik hoop maar dat mijn vrome katholieke familie geen bezwaar heeft tegen zoveel protestantse invloeden! 

Dit weekend ga ik geloof ik naar Cotonou met (een deel van) m'n familie. Er is een vriend van m'n gastouders overleden. We zouden eigenlijk vanochtend om 4u richting Cotonou gaan voor de begrafenis, maar die is uitgesteld. De papieren waren niet compleet. Dat heb ik hier al meerdere malen voorbij horen komen als reden tot uitstel van wat dan ook. Ze zijn hier net zo bureaucratisch als wij.. Nu gaan we er dus heen voor een andere ceremonie. Ik ben benieuwd! Begrafenissen zijn hier over het algemeen een groot feest. Hoe ouder de persoon, hoe groter het feest. Iemands voorbije leven wordt als het ware gevierd. Best een mooie gedachte.

Voor m'n gastpapa en -mama is het wel een moeilijke tijd. Deze vriend was niet zo oud, in de vijfitg. Bovendien is een andere vriend van ze afgelopen weekend met de motor onder een vrachtwagen terecht gekomen. Hij ligt nu in het ziekenhuis in Cotonou. Tenslotte is ook nog de universiteit van hun zoon Albérick afgebrand. Die kan voorlopig niet naar college. Onheil laat zich lastig doseren. 

Zo'n twaalf uur geleden heb ik een schokkende ontdekking gedaan. Één van mijn twee neefjes, Fifa, blijkt niet mijn neefje, maar mijn nichtje. Het is een meisje. Ik ben nog steeds niet over de schok heen. Ik woon al een volle maand met hem, sorry, haar, in huis! En eigenlijk kun je me dit ook moeilijk verwijten, ze had namelijk geen oorbellen. Ik heb werkelijk geen moment getwijfeld aan het geslacht van het kind, tot vandaag. Toen ik thuis kwam had ze ineens oorbelletjes in. En ze droeg een jurkje. Dat zegt nog niet alles, want op die leeftijd droeg ik ook het liefst een pet en mijn Ronaldinho-shirt. Ik ben het voorzichtig gaan checken bij Pauline, zo van 'Hé Pauline, Ango is een jongen he', 'oui', 'enneh.. Fifa? 'Fille'. 'Ahja natuurlijk, dacht ik al, dank je'. Dus.

Vrijdag was de sfeer grimmig in het weeshuis. Er is een ruzie gaande tussen Vivi en Martine, de baas. Vivi is er namens de organisatie die de school gebouwd heeft, en komt twee keer per jaar anderhalve maand helpen in het weeshuis. Maar zodra ze zich teveel bemoeit met geldzaken, wordt Martine geïrriteerd. Terwijl Vivi een enorme financiële bijdrage levert aan het weeshuis. Er zijn een aantal mysterieuze zaken gaande rond de inkomsten van de weeshuizen in Porto Novo, daarvan zijn ook andere verhalen bekend. Als je teveel wil weten, word je eruit gewerkt. Vandaag bleek dat de school veel geld moet betalen aan de staat, terwijl alleen Martine en de directeurdat aanvankelijk wisten. En nu verwachten ze dat Vivi gaat betalen. Er is nu zelfs een kans dat Vivi de school gaat sluiten. Eventuele verdere details over deze complexe zaak zal ik enkel nog op persoonlijke aanvraag verstrekken. Het komt er op neer dat geld en Beninezen altijd veel gedoe oplevert. Dankbaarheid is hier ook geen bekend principe, alleen wonder boven wonder in mijn gastgezin. Het is gewoon echt een volledige andere cultuur, blijkt maar weer. 

Ik maak veel mee dus, werk hard en geniet! Aan mijn primitieve bestaan ben ik inmiddels gewend. Ik heb wel echt vaak trek moet ik zeggen, nu ik helemaal nul tussendoortjes eet. Alle Hollandse lekkernijen zijn op, behalve de kauwgom voor in het vliegtuig. Ik eet drie maaltijden op een dag, c'est ça. Alleen als ik in het weekend door de stad loop, koop ik vaak fruit of een rol koekjes die ik dezelfde dag nog samen met mijn collega's helemaal opeet. Ach, het is ook helemaal niet verkeerd om te wennen aan wat minder tussendoortjes op een dag, dan ben je je in ieder geval bewust van je maaltijden! 

Lieve mensen, ik hoop dat jullie hier weer even op vooruit kunnen! :) Ik ga maar eens kijken in welke staat mijn familie verkeert op deze vroege zaterdagochtend.

Liefs!