Lief meereizend volk,

Wederom dank voor alle reacties, ik zal aan het eind van m'n verhaal op een aantal van jullie reageren. Iets waar ik overigens geen gewoonte van kan maken, maar ik zal proberen voortaan wat vragen op een andere manier persoonlijk te beantwoorden.

Ik zit op ons dak te schrijven, in het licht van de ondergaande zon. Het gaat goed met me. Vanochtend heb ik ruim tweehonderd euro betaald voor een safari in het noorden van Benin, die binnenkort op mijn programma staat. Geen makkelijke beslissing, want tweehonderd euro is veel geld, en voor Afrikaanse begrippen al helemaal. Maar ik heb me laten overtuigen. De safari staat goed aangeschreven en het noorden zien, is al een attractie op zich. Het is daar totaal anders dan hier, bergachtig en met wilde dieren dus! Ik ben erg benieuwd. Wanneer ik dat precies ga doen weet ik trouwens niet, wij vrijwilligers worden over het algemeen vrij slecht ingelicht door Syto. Ach, ik zal het wel meemaken!

Een heugelijk nieuwtje: 'de zwangere bitch' is bevallen! Het is een meisje, want ze werd geboren met oorbelletjes. Goed, dat zal dan wel niet, maar soms denk ik dat de meisjes hier al oorbellen hebben voor ze aan iemand van buitenaf getoond worden. Wel fijn voor mij, want het is mijn enige criterium bij het bepalen of ik een jongen of een meisje voor me heb. Veel meisjes hebben namelijk ook net zulke korte koppies als de jongens, wat ze overigens helemaal niet misstaat (nee pap, ik laat m'n eigen haar er nog even aan ;)). Door het verlof van de zwangere bitch die niet zwanger meer is, werk ik nu samen met een nieuwe vrouw, Dénise, en dat gaat een stuk beter! Nu mocht ik haar uitleggen hoe alles werkt en daar was ze steeds heel dankbaar voor.

Vorige week vrijdag was een hectische werkdag. Wegens een grote schoolschoonmaak waren er niet echt lessen maar renden de schoolkinderen buiten door elkaar heen. Alleen op de binnenplaats van het weeshuis was het relatief rustig, een stuk of vijftien kinderen waren zoet aan het spelen. Ik besloot ze te belonen door glow-in-the-darkbandjes uit te delen. Het bleek geen verstandige beslissing. Zodra er onbekende materie in het spel is, veranderen die lieve, schattige weeskindjes op slag in woeste, strijdlustige monsters. Stuk voor stuk begonnen ze te schreeuwen en elkaar op zij te duwen. De kinderhandjes verdrongen zich op vijf centimeter van mijn gezicht. Ik stopte accuut met uitdelen en wachtte tot het rustig werd. Maar toen ik niet veel later voorzichtig een nieuwe poging deed, begonnen de vechttaferelen natuurlijk doodleuk opnieuw. Het blijken ook voortreffelijke acteurs, die weesjes. Één van de meisjes kwam met een zeer overtuigend zielig gezichtje om een bandje vragen. Ik had haar er bijna een gegeven toen ik zag dat er al twee van die verdomde bandjes in het zakje van haar schooluniform zaten. Ik vind het soms nog lastig om de gezichten uit elkaar te houden en daar maken ze natuurlijk gruwelijk misbruik van. De overige bandjes ga ik lekker thuis uitdelen!

Het regenseizoen begint nu echt te komen. Laatst barstte de regen los terwijl ik in een tentje wat aan het drinken was met collega Andrej. In de stromende regen zat ik die avond achterop de motor terug naar huis, in mijn jurkje. De wegen zijn dan trouwens bijna onbegaanbaar. Het was de eerste keer in Benin dat ik het koud had en ik heb er goed van genoten! De nacht die volgde was ook heerlijk koel :)

Een paar dagen geleden benaderde Pauline me tijdens het voetballen om me iets te laten zien in huis. Benieuwd naar hetgeen belangrijker scheen te zijn dan mijn potje voetbal, liep ik met haar mee. We liepen wat gangenstelsels rond het huis door en bereikten een plek die ik nog niet eerder gezien had. Het poeppunt. Geen enkel punt dat me die de eerste drie weken bespaard is gebleven. Nu moet ik er dus toch aan geloven. Wegens het ontbreken van stromend water mag er in de wc-pot in de badkamer uitsluitend geplast worden. Voor grotere boodschappen moet je dus dat gat in de grond opzoeken.Toen ik er lichtelijk scheldend gebruik van maakte, dacht ik na over de verschillen op dit gebied met mijn eigen land. Terwijl we in Europa en Amerika onophoudelijk nieuwe producten creëren om ons leven nóg makkelijker te maken, kun je hier niet eens fatsoenlijk naar de wc. Maar zo scheef lopen de ontwikkelingen trouwens ook weer niet, want ook hier is whatsappen de voornaamste bezigheid onder het pubervolk. De prioriteiten liggen gewoon net iets anders, denk ik.

Afgelopen weekend heb ik met vier collega's Ouidah bezocht. Een lief, historisch stadje aan de kust. Om acht uur zaterdagochtend troffen we elkaar op het vertrekpunt van de beruchte maar goedkope busjes en taxi's. We namen een taxi, maar stel je er niet meer comfort bij voor dan bij een bus. De reis duurde drie uur, om elf uur arriveerden we in het centrumpje van Ouidah. We bezochten als eerst de pythontempel, waar we de tandeloze en daarmee ongevaarlijke beesten mochten vasthouden en om onze tere nekjes mochten leggen. Gaaf! Daarna hebben we de beroemde 'route des esclaves' gelopen met een gids. De talloze beeldhouwwerken langs de weg symboliseren de slavernij die daar zulke schrijnende praktijken heeft doen plaatsvinden. De route eindigt met de 'Porte de non retour', een grote poort op het strand waar de toen toekomstige slaven doorheen liepen om, zoals de naam al zegt, nooit meer terug te keren. Althans, niet fysiek. Veel van de monumenten in Ouidah hebben namelijk iets te doen met de terugkeer van de ziel van de slaven. Daar hadden ze een grote houvast aan. 

Na die flinke dosis historie hebben we geluncht, uiteraard Beninees. Totaal uitgeput door de warmte zochten we vervolgens het strand op, dat er echt prachtig is. Maïté en ik zijn de woeste zee in gegaan, heerlijk! Echt zwemmen is er overigens niet mogelijk door het gevaar van de golven. Ik kon (of wilde) me nooit wat voorstellen bij een zee die té gevaarlijk is om te zwemmen. Nu wel. Gelukkig zijn er altijd Beninese jongens in de buurt die je met alle liefde beschermen tegen de meedogenloze golven. Toen ze iets te handtastelijk begonnen te worden, zijn we het water uitgegaan.

Maar in hun drang tot het aanraken van yovo's in bikini's bleken ze niet uniek. Terwijl ik richting mijn yovovrienden  liep, naderde een volwassen vrouw me, om me vervolgens geheel ongevraagd even aan te raken op een paar willekeurige plekken. Ze had er verder geen tekst bij. Quoi?! Ik was te verbouwereerd om te reageren voor ze zich weer had omgedraaid. Luid lachend liep ze naar haar metgezellen. Ik hoop maar dat zij in ieder geval de dag van haar leven had, want zelf zag ik er de lol niet echt van in. We pakten onze spullen en gingen op zoek naar een slaapplek. Na flink afdingen hadden we uiteindelijk een prima kamer geregeld, zij het voor twee personen. Ach, na een paar weken Afrika zijn wij inmiddels superflexibel. Gewoon twee op handdoeken op de grond en drie in bed. Daar doen we heus niet moeilijk meer over!

'S avonds hebben we in zo'n romantisch bamboetentje gegeten aan het strand. In hetzelfde tentje hebben we nog wat met elkaar gedronken en tenslotte op het strand de Afrikaanse sterrenhemel bestudeerd. Kapot van de volle maar mooie dag liepen we uiteindelijk terug naar het hotel. Zondag keerde ik klassiek roodverbrand terug in Porto-Novo, en het zand zit nog steeds overal. Maar wat heb ik van dit uitstapje genoten!

Deze week is de voorzitter er van de stichting die het weeshuis en de school ondersteunt. Zo'n vitale, Franse vrouw van zestig, met praktische sandalen en een bril aan een touwtje om haar nek. Met haar krachtige stem en heerlijke (écht-)Franse accent kwam ze even orde op zaken stellen in het weeshuis. Ze heeft met haar vlotte daadkracht een aantal essentiële veranderingen doorgevoerd, die hoogstwaarschijnlijk direct na haar vertrek weer met dezelfde vlotte daadkracht weer ongedaan gemaakt zullen worden. De mensen hier zitten niet te wachten op Westerse figuren die hen komen vertellen hoe het moet. Hun conservatieve houding is hardnekkig. Daar kunnen noch Valerie en ik, noch deze gepassioneerde Française iets aan doen. 

Voor aankomende zaterdag heeft ze een verplichte bijeenkomst georganiseerd voor de ouders van de schoolkinderen. Daarvoor hebben Valerie en ik vanochtend tachtig briefjes geschreven. Als ik de kans heb, kom ik kijken zaterdag. Al is het maar om te zien hoeveel ouders er daadwerkelijk aanwezig zijn.

Gister heb ik ruzie gemaakt met mijn persoonlijke zem, de jongen die mij elke ochtend achterop de motor naar m'n werk brengt en me elke avond weer ophaalt. Heel tof inderdaad, maar ik betaal hem er ook fors voor. De laatste tijd is hij steeds te laat. Daarbij komt dat hij weigert beltegoed te kopen, zodat hij het me nooit kan laten weten als hij later is. Gisterochtend, toen hij er na drie kwartier wachten nog niet was, ben ik op de mountainbike van m'n gastpapa naar het weeshuis gefietst. Ik was een minuut of tien aan het werk toen mijn zem ineens voor me stond. Ik legde uit dat ik het wachten zat was en dus de fiets genomen had. Dat ik terwijl ik stond te wachten niet eens wist of hij überhaupt nog ging komen, omdat hij weer eens onbereikbaar was. En dat ik dus niet ging betalen voor vandaag, gezien het feit dat ik geen gebruik had gemaakt van de zem. Volkomen logisch, dacht ik. Maar daar dacht hij anders over, want hij had problemen met z'n motor gehad, en dat was toch niet zijn schuld?! Nou, allerminst de mijne, lijkt me. Maar hij was wel helemaal naar mijn huis gekomen en daarna naar het weeshuis. Ja,  maar een uur te laat en onbereikbaar. Een discussie die ik trouwens al eerder met hem gevoerd heb. Toen wierp hij ook maar in de strijd dat hij vindt dat ik hem sowieso te weinig betaal, wat echt niet het geval is. Ik beëindigde het gesprek waarop hij boos wegreed. Vanochtend stond hij overigens keurig op tijd voor m'n huis, haha! Het is dat ik hem per maand betaal, maar na deze maand zoek ik denk ik toch een andere zem, of ik neem altijd de fiets, indien mogelijk. Desnoods loop ik.

Tenslotte nog even wat reacties op die van jullie:
Maaike: wat gaaf dat je hier ook gezeten hebt, wist ik helemaal niet! Zat je ook in het zuiden of zat je noordelijker? 
Marian: wat leuk dat je m'n blog gelezen hebt (hoop dat je dit ook leest)! Dit jaar mis ik Montrouant door deze reis, maar volgend jaar zal ik de traditionele dans komen introduceren haha! 
Derk: ik zal je groeten en dank overbrengen aan dominee ADJE. Binnenkort komen Theophile ADJE en Nicodeme ALAGBADA me waarschijnlijk samen opzoeken! Wat fijn dat Pien is toegelaten op de school waar ze graag naar toe wilde! En vandaag is die andere nicht van me jarig natuurlijk, maar daar hebben we vanochtend al over gesmst :) 
Oma: ik heb alledrie je reacties gehad en gelezen hoor, dankjewel! In het weekend ben ik vrij, dus dan heb ik tijd voor leuke uitstapjes. Sterkte met de verhuizing, ik denk ook aan jullie!
Rhijn: zodra ik terug ben en eerst flink veel Hollands eten gegeten heb, kom ik vis bij jullie eten, want dan heb ik weer een positieve associatie met vis :) en Ajax, tja, laat ik maar zo sportief zijn jullie Ajacieden te feliciteren. Ook voor Ole wel fijn, kan ie daar tenminste van genieten nu hij niet met mij kan voetballen! 

Pap, Kiek, Jo, Klaas en Gerda, Lis, Geurt en Annemieke, Marjon, Bets, Mam, Mereltje, Mark, Guus en Nel, dankjulliewel voor de leuke en lieve reacties. En fijn dat mijn manier van schrijven gewaardeerd wordt. Het doet me goed dat te lezen!

Liefs