Lieve mensen,

Wat heerlijk om alle leuke reacties te lezen, merci beaucoup ! Heb net aan de jongen naast me in het internetcafe moeten vragen waar het uitroepteken zit, want op dit toetsenbord zijn de tekens niet eens de tekens die ze zeggen te zijn, grrr. Een andere jongen wilde mn armbandje hebben dus die heb ik gegeven. Toen wilde de grapjas ook mn nummer. Dat ging me een stapje te ver, een facebookvriendschap werd het compromis haha.

Mes histoires d'ici :

De vorige keer dat ik schreef stond ik op het punt te vertrekken naar Porto Novo. Het is maar goed dat ik toen nog niet wist wat voor barre tocht het ging worden. Na een comfortabele autorit werden Lea, de begeleidster, en ik op een punt afgezet waar we moesten overstappen op de bus die ons verder zou brengen naar Porto Novo. Ik moest met al mn spullen dwars door het Beninese motorverkeer. Toen ik het kruispunt overstak schatte ik mijn overlevingskansen op ongeveer 50%. Ik haalde echter de bus zonder overreden te worden, wat een meevaller! Toen ik eenmaal opgepropt in de bloedhete bus zat, half bij Lea op schoot met bagage en al, duurde het nog zeker 25 minuten voordat we reden. Tot die tijd werd er om de haverklap koopwaar onder mijn neus geschoven door straatverkopers. Ik had erg dorst maar durfde de zakjes water die me werden aangeboden niet aan. De bus werd steeds voller, een stuk of twintig anderen poogden eveneens Porto Novo te bereiken met dezelfde bus, die niet meer dan acht zitplaatsen bood. Maar die norm hebben de afrikanen uberhaupt nooit begrepen. Lea was erg nors (de volgende dag was ze ziek, ik bespeur een causaal verband). De rit duurde lang terwijl Porto Novo maar 30 km van Coutonou verwijderd is. Toen we Cotonou naderden begon iedereen door elkaar te schreeuwen, steeds harder en agressiever. Volgens mij deden we 'wie het hardst schreeuwt wordt het eerst afgezet'. Vooral de vrouwen zijn erg gedreven in deze sport.

Eenmaal aangekomen in Porto Novo moesten we nog een stuk met de motor om bij mn gastgezin te komen. Met vijftig km/u over zandwegen met hobbels, kuilen, gaten, vliegende kippen en ander verkeer. Pittig eng maar vooral heel vet. We kwamen wederom levend aan op bestemming, vraag niet hoe.

Mijn gastfamilie is groot evenals het huis. Het huis is zeer primitief. Om een voorbeeld te geven, er is nergens een prullenbak of een spiegel. De komende drie maanden bestaat mijn douche uit het over mewelf heen gieten van bakjes koud water. De wastafel is verstopt en er komt uiteraard geen water uit de kraan. De wc heeft een kapote, ranzige bril en over wc-papier hoef ik natuurlijk niet te beginnen. De ruimte stinkt als een malle en er is alleen licht als er electriciteit is (en dat is er de laatste tijd vaker niet dan wel). Dus geniet vanavond allemaal even van je luxe badkamertje!

In het begin was het weer even wennen en zoeken met mn nieuwe gastfamilie. De familieverhoudingen heb ik nog steeds niet helemaal door. Er zijn dienstmeisjes en neefjes en mensen die ik uberhaupt niet kan plaatsen. Ach, het is meestal een gezellige drukte. Aidson, mijn gastbroertje van dertien communiceert het meest met me en legt van alles uit. Ik heb net nog met hem en andere jongens uit de buurt gevoetbald. En hij heeft me op de motor naar dit internetcafe gebracht. Heb hem ook geleerd hoe sudoku's werken en hij heeft het aardig door nu, echt leuk om te zien!

Soms is de communicatie wel lastig en begrijpen we elkaar niet. Ze spreken snel en onduidelijk Frans. Gister bijvoorbeeld mocht ik van Aidson een film uitkiezen. Ik koos the Lion King en vrevolgens hebben we een uur naar Tom & Jerry gekeken. Geen idee waar het is misgegaan haha.

Ik eet weer vaak alleen en s avonds pas laat, tussen negen en tien. Oh en ik krijg overal mayonaise bij, behalve bij mn gebakken aardappels..

Heb er inmidels ook drie werkdagen opzitten in het weeshuis! De kinderen zijn heel lief en ik heb het ook erg gewellig met Maité, de andere (Belgische) vrijwilliger met wie ik Nederlands spreek, heerlijk! We krijgen geen instructies dus doen alles op eigen initiatief. De vrouwen die er werken maken eten en wassen kleren maar bemoeien zich verder ook niet met de kinderen. Er is ook een schooltje bij het weeshuis waar de weeskinderen gratis naartoe kunnen. Maité en ik assisteren soms in de kleuterklas. Wat lastig is, is dat de kinderen nauwelijks Frans spreken. Met elkaar spreken ze Goun. Ik probeer achter de namen te komen maar dat is in de meeste gevallen onmogelijk. Soms vraag ik het tien keer maar krijg ik alleen een vaag hoopje medeklinkers te horen dat zonder enige articulatie wordt uitgesproken. Het vergt dus wel enige creativiteit om leuke spelletjes met ze te spelen. Maar gister heb ik ze de zevensprong geleerd, dat liedje met de danspasjes. Dat was superleuk, de kinderen waren heel enthousiast. Ook doen we klapspelletjes met ze, dat vinden ze ook heel leuk. De kinderen zijn wel aanhankelijk en vechten om onze aandacht. We mogen ook niet zomaar de spullen uitdelen die we voor ze hebben meegenomen, omdat daar dan vrijwel zeker een gevecht over ontstaat.

Volgende week is de derde vrijwilliger er als het goed is ook, Valerie, een Duitse. Zij is nu reizen in het noorden. Maité was hier drie dagen eerder dan ik.

Toen ik vanochtend een van de leraren zn ontbijt kwam brengen, had hij een van zijn leerlingen bij zn oor vast. De jongen huilde, de meester deed hem veel pijn. Het arme kind kon namelijk 'publique' niet uitspreken. Hij kon alleen maar 'pli... pli..' stamelen. Naar om te zien.

De tweede avond heb ik een hele leuke avond gehad met mn gastfamilie. Heb van alles verteld over NL en over jullie ;) Ze waren erg geinteresseerd. En gisteravond was er een receptie van papa's werk. Ik dacht dat we er met de hele familie heen gingen, maar uiteindelijk ging ik alleen met papa en maman. Ik had op het laatste moment nog een blouse en een lange broek aangetrokken. Dat bleek verstandig want papa was in pak en maman was ook volledig netjes met hakken, een handtasje en make-up. Onvoorstelbaar dat dat dezelfde vrouw was als de vrouw die ik normaal zie, erg traditioneel gekleed. Bij binnenkomst kregen we whiskey en al snel werd er ook bier, wijn en champagne geschonken. Naarmate er meer alcohol werd geschonken werd het steeds luidruchtiger (een bekend verschijnsel ;p). We kregen nog een volledige maaltijd, inclusief een vis met bek en ogen die me grijnzend aankeken. Bon..

Na de maaltijd hebben we gedanst tot vier uur s nachts! Later vertel ik daar meer over wantr mn internettijd zit erop! xxxx