Lieve meereizigers,

Hierbij zoals beloofd nog een verslag van de laatste weken in Benin. Prachtige weken.

Zaterdagmiddag de 17e mocht ik eindelijk naar Cotonou om die nacht papa te halen. Ik had met een Benineze  vriend afgesproken, we zouden samen de zaterdag doorbrengen in Cotonou om 's avonds naar een feestje te gaan bij andere vrienden waarvoor we beiden waren uitgenodigd. Daarna zou ik naar m'n guesthouse gaan om die nacht nog papa te ontvangen. Tijdens de lunch kreeg ik echter bericht uit Nederland: papa's vlucht had zoveel vertraging dat hij de aansluiting in Casablanca niet kon halen. Hij kon weer huiswaarts keren en morgen een nieuwe poging doen met hetzelfde vluchtschema. Dat was even een flinke domper voor ons beiden. 

Ik probeerde m'n stemming er niet al te veel onder te laten lijden en liet me meenemen naar het strand door José, die vriend. We deelden er een grand Béninoise (bier) en chillden wat aan het water. Toen kwam dat waar ik al lichtelijk bang voor was: José begon over 'z'n gevoelens voor me'. Inmiddels weet ik ook wel dat die gevoelens waarmee Benineze jongens zo graag voor de dag komen, negen van de tien keer alleen mijn blanke huid en donkerblonde haren betreffen. Ik kon niet anders dan voorzichtig afwijzen. En om eerlijk te zijn was ik lichtelijk teleurgesteld dat hij erover begonnen was, dat het weer deze kant op ging. Ik had gehoopt dat het deze keer een gewone, ongecompliceerde vriendschap betrof. Maar een gewone vriendschap tussen een jongen en een meisje is hier een zeldzaam verschijnsel.

's Avonds dus naar het feestje. Dat was ontzettend leuk, met heel veel leuke mensen. Een mix van Beninenzen en Duitsers, en ik :) Tegen de tijd dat ik oorspronkelijk papa zou halen, ging ik richting het guesthouse, waar ik nog een kort nachtje alleen zou doorbrengen.

De volgende ochtend moest ik op pad om een nieuwe slaapplek te zoeken, want het guesthouse zat al vol voor de nacht erop. Het viel niet mee iets te vinden, om niet te zeggen, het was een helse zoektocht. Het vliegveld bevindt zich in een rijke buurt met enkel hotels met arrogant hoge prijzen. Tegen de middag belde ik SYTO, ten einde raad. Maar ook zij konden me niet echt helpen. Ik kweekte nieuwe moed door mezelf op een pizza te trakteren. Daar werd ik zowaar ook getrakteerd op een gouden tip: een goedkoop guesthouse bevond zich vlakbij de pizzeria. Toen ik de Zwitserse eigenaar sprak, bleek hij me zelfs wel 's nachts naar het vliegveld te willen rijden. Ik kon m'n geluk niet op.

Maar die nacht was de beste man nergens te bekennen. Zijn telefoon nam hij niet op. Volgens de bewaker was hij weg. Lichtelijk in paniek zocht ik samen met de bewaker een alternatieve oplossing. Uiteindelijk was hijzelf wel bereid om me even snel achterop de motor te brengen, tegen al zijn verplichtingen in. Ik betaalde hem flink en beloofde niets tegen zn baas te zeggen. Wat een topvent was dat!

En daar was het, in de nachtelijke sferen van het verlaten vliegveld, dat ik me na 2,5 maand weer in de armen kon laten sluiten van die vader van me! Ik herkende 'm gelukkig nog, en hij mij ook, had ik de indruk. In onze vreugd namen we een veel te dure taxi naar het guesthouse. Daar werd ik overladen met kaartjes en pakjes alsof ik jarig was. En op de voorraad proviand die uit de koffer tevoorschijn kwam, kan ik waarschijnlijk de hele resterende twee maanden teren :) Na nog lang gekletst te hebben, besloten we nog even te slapen alvorens ik papa Cotonou zou presenteren. 

Die maandag bezochten we de kunstmarkt van Cotonou. We bespraken onze afdingtechnieken en sloegen een voorraad souvenirs in. Na de lunch pakten we een taxi naar Porto Novo, zodat ik eindelijk mijn thuis kon laten zien. Porto besloot papa te verwelkomen met een flinke stortbui en een stroomuitval die tot 's avonds laat aanhield.. Tegen zessen waren we bij mijn familie, die papa heel warm ontving. Ze hadden met mij naar zijn komst uitgekeken! Na de dagelijkse avondmis bij ons thuis (waarbij ik inmiddels gepromoveerd was tot lector) met aansluitend een maaltijd, werden we naar ons motel gebracht. 

De volgende dag hadden we een afspraak met Theophile en Nicodeme, de studievrienden van papa's broer en mijn oom Derk. We kregen een rondleiding door het complex van de theologische universiteit  en het ziekenhuis. In het ziekenhuis werden we zelfs meegenomen naar de zalen waar de patiënten lagen, best wel indrukwekkend. Vervolgens gingen we naar de radio, waar een interview met ons werd opgenomen! Uiteraard in het Frans. Dat was nog best een uitdaging, kan ik zeggen. Maar cool was het ook. Een paar dagen ervoor was ik al op de landelijke televisie naar aanleiding van een hardloopevenement in de stad waar ik met mn gastouders aan had deelgenomen. Als enige blanke verschijning in de massa Afrikanen had ik klaarblijkelijk onbedoeld nogal de aandacht getrokken van de aanwezige cameramannen. Na dit radio-optreden kon ik dus rekenen op nationale bekendheid :)

We sloten de ontmoeting met Theophile en Nicodeme af met een lunch in het lapin-restaurant, waar papa mocht kennis maken met een Benineze specialiteit: konijn met het standaard smakeloos goedje (lijkend op pâte), een megascherp sausje en bier. Het viel hem niet tegen, de geboren Afrikaan. 

De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Ouidah. Op papa's verzoek betaalden we de taxichauffeur een fortuin zodat we de achterbank niet met vier anderen hoefden te delen.In Ouidah wees de lonely planet ons een heel leuk guesthouse. We meden het heetste uur van de dag met het starten van een canasta-competitie en een goede lunch in het guesthouse. Tegen het einde van de middag gingen we de stad in: we knuffelden we de slangen in de python-tempel en bezichtigden de slavenmonumenten op Ouidahs prachtige strand. We pakten een terrasje aan hetzelfde strand en gingen vervolgens terug naar het guesthouse. We aten er tonijnsalade zonder tonijn, vervolgden onze canasta-competitie, bestelden een bescheiden kannetje witte wijn en kletsten tot diep in de nacht :)

De volgende ochtend reden we door naar het sprookjesachtige Grand-Popo. In de taxi mochten we genieten van een felle, politieke discussie van een paar studenten. In Grand-Popo was het weer de legendarische Lonely Planet  die verantwoordelijk was voor ons paradijselijke verblijf in 'Saveurs d'Afrique', een oase van rust op slechts vijftig meter van de zee. We zwommen in zee, lazen verantwoorde literatuur, speelden de ene na de andere pot canasta, aten de beste maaltijden en kletsten alsof we elkaar in geen maanden gezien hadden ;p. Wat was dat ultiem chill, wat was dat vakantie. Ik denk er nog geregeld met weemoed aan terug...

We besloten ons verblijf er met een nacht te verlengen. In de namiddag mochten we getuigen van enorm visevenement. Een grote groep sterke mannen was al vanaf elf uur bezig een enorm visnet uit de zee te trekken, in de bloedhitte. Wij hebben ze nog even geholpen maar legden het na een paar minuten af van de warmte. Tegen zessen was het visnet pas op het strand en was de gigantische vangst zichtbaar. Het hele dorp kwam het strand op om de vangst te bekijken en een voorraad vis voor de familie in te slaan. Alleen wij besloten uiteindelijk toch maar geen vis voor familie mee te nemen ;) Was gaaf om mee te maken!

De volgende dag deden we een tour over de rivier in een pirogue, zo'n uitgeholde boomstam. Onze vriendelijke maar ook enigszins aparte gids liet ons uit een kokosnoot drinken en nam ons mee naar een voodoo-dorpje. Daar maakten we kennis met de voodoo-chef, die ons verschillende rituelen demonstreerde, waaronder het gooien met schelpjes waarbij elke open-dichtcombinatie een ander lot voorspelde. Ook laten ze de lichamen van overleden dorpsbewoners een tijd liggen om te kijken of er bijen op af komen, en als dat het geval is, ben je vervloekt geloof ik. Of in ieder geval is het dan ernstig met je gesteld (geweest). Het was superboeiend om dat allemaal te horen en te zien, hoewel ook onwerkelijk. Bijzonder dat dit, toch wel vrij extreme geloof, ook nu nog zoveel aanhangers kent.

Zaterdagochtend pakten we de taxi naar Ganvié, het beroemde dorp, gebouwd op palen in het water. Elk huis staat los, op z'n eigen palen. Je kunt je er dus niet zonder boot verplaatsen. Elk gezin heeft bezit dan ook meerdere pirogues. Tussen de huizen bevinden zich winkeltjes en speelterreintjes. Het is bijzonder om te zien, al had de bedoeling ook iets triests door de armoede en het enorm vervuilde water.

We overnachtten er in het hotel, waar de vloerplanken niet zo zorgvuldig op elkaar aansloten, zodat je er niks moest laten vallen, want dan was de kans groot dat het meteen in het water lag. 's Nachts was er een enorme onweersbui, ons hotel bleef gelukkig overeind. De volgende ochtend reisden we al vroeg terug naar mijn gastfamilie in Porto, veilig op het droge :)

Maandag gingen papa en ik dan samen naar het weeshuis, voor mijn allerlaatste dagje. Ik was er al een week niet geweest en was blij m'n kinders weer te zien, al wist ik dat het de laatste keer zou zijn. Papa hielp me in de kantine, de kinderen waren zichtbaar nieuwsgierig naar hem. En voor mij was het heel fijn eindelijk te kunnen laten zien wat ik die drie maanden elke dag gedaan had. 's Middags deelde ik koekjes uit in Maternelle en nam daarmee afscheid van ze. En dat was toch moeilijk. Zij waren vooral blij met hun koek en hadden van de reden van deze plotselinge traktatie weinig benul. Dat komt waarschijnlijk nu pas, nu ik niet meer met gespreide armen op hen wacht als ze 's ochtends komen eten. Een pijnlijke gedachte.

Toen was het alweer dinsdag, tijd om ons te verkassen richting Cotonou, zodat papa die woensdagochtend vroeg het vliegtuig kon halen... Een onvermijdelijk moment waar ik al voor papa's komst tegenop zag: opnieuw afscheid nemen voor ruim twee maanden. Een troost was dat we terugkeken op negen heerlijke dagen. Ik geniet er nog van na! 

Woensdagochtend om vier uur zwaaide ik papa dus uit. Vanaf het vliegveld nam ik een zem direct naar een taxistandplaats voor een rit naar Lomé, Togo! Zoals gepland pikten we onderweg Chiara op. Ons Togo-Ghanareisje ging die ochtend om vijf uur van start. Om half 10 waren we in Lomé. We vonden al snel een spotgoedkoop guesthouse, installeerden ons en gingen de stad in. We creëerden met behulp van een simpele plattegrond een wandeltocht langs de bekendste pleinen en de kunstmarkt. s 'Avonds aten we bij de leukste pizzatent van Togo, met hemelse pizza's. Genieten!

Donderdag reden we door naar Ghana. Daar hadden we nog even moeilijkheden bij de grens. Want hoewel we natuurlijk keurig onze visa konden tonen, was Chiara haar vaccinatieboekje vergeten waardoor ze niet kon aantonen ingeënt te zijn tegen gele koorts. 'Ga maar halen', was de opdracht. 'Ja maar mevrouw, die ligt in Benin, dat is echt geen optie'. 'Ga toch maar halen en kom dan terug'. We dachten een moment na, en dat leverde mij de heldere ingeving op dat in Afrika elk autoritair probleem op te lossen is met geld. 'En als we nou, mevrouw, denkt u dat we dit kunnen oplossen als we iets betalen?'. Een onverschillig knikje. En zo bespaarden wij onszelf een rit op en neer naar Benin, door deze mevrouw omgerekend €1,25 toe te stoppen. 

Ghana is heel anders dan haar oostelijke buurlanden. Als je Accra inrijdt, zie je als eerste een overdreven groot bord dat een KFC in de stad aankondigt, en dat is toch wel typerend. Ghana is westerser, duurder maar ook schoner. Er zijn zelfs prullenbakken, wat een verademing was dat!We zaten in een leuk hostel met internet, zodat ik gelukkig mijn jarige broer kon feliciteren over skype! Daarna bezochten we een kathedraal, een beroemd park met bronzen beelden (waarvoor ik bijna de dubbele prijs moest betalen omdat men niet geloofde dat ik jonger dan 20 ben ;p) en twee markten.

's Avonds dronken we een koud Ghanees biertje op een prachtige rotsachtige plek, ongeveer ín de zee. We raakten er aan de praat met twee jongens, met wie we vervolgens ook wat zijn gaan eten. Tegen de tijd dat we met ze een kroeg zouden opzoeken, stortten wij vrij abrupt in en lieten ons terug naar ons hostel brengen. Arme jongens, want ze hadden de hele avond voor ons betaald... 

De vrijdag kreeg ik een telefoontje van Budgetair: m'n vlucht was gewijzigd waardoor mijn aansluiting niet meer te halen was. De keuze was: een dag eerder vertrekken, een dag later, of m'n geld terug. Ik wist niet wat de beste optie was. Een dag eerder vertrekken zou een behoorlijk gehaast afscheid van Benin en mijn familie opleveren, maar ik wilde ook niet riskeren een cruciale eerste dag met de groep in Tanzania te missen. Het lastige was dat ik helemaal niet wist hoe het zou gaan, wanneer de anderen zouden aankomen. Ik belde met Travel Active en Camps International (de partnerorganisatie in Tanzania), maar beide konden me niet echt adviseren in deze kwestie. In overleg met thuis besloot ik er uiteindelijk maar vanuit te gaan dat de andere deelnemers ook ergens die week zouden binnendruppelen en niet op een vast moment, dus stelde ik mn reis een dag uit. 

Met die gedachte besloten Chiara en ik de watervallen te gaan bezoeken, een stuk noordelijker in Ghana. Maar we maakten dat plan pas aan het ontbijt, waardoor we eigenlijk wat laat in actie kwamen voor zo'n tocht, het zou vier uur rijden zijn. Maar Chiara wilde de hele tijd al meer natuur zien en was Accra zat, dus gingen we. We vonden een bus, maar moesten wachten tot die vol zat en van tevoren weet je nooit hoe lang dat duurt. Het duurde lang. Een andere optie om er te komen was er niet. Ja, een taxi, maar dan betaalde je 100 euro in plaats van 5 en dat was ons toch te gortig.

Het liep na anderhalf uur wachten tegen elven, ik begon steeds meer aan ons plan te twijfelen. Als Afrikanen zeggen dat een rit vier uur duurt moet je daar minstens een uur bij optellen en dus zouden we niet voor vieren aankomen. De mooiste waterval was twee uur lopen. Dit was een absurd plan, werd steeds duidelijker. Ik probeerde Chiara te overtuigen de bus uit te gaan voor hij vertrok, omdat we nooit voor het donker die watervallen zouden bereiken. Chiara liet merken dat ze toch graag wilde gaan, maar liet mij beslissen. Ik ben al een slechte beslisser, maar dit kon ik helemaal niet. Ik gunde Chiara haar natuur en was zelf ook benieuwd, maar ik wist ook dat het heel, heel erg mee moest zitten om dit plan te realiseren, dat die kans vrij miniscuul was. Met mijn verontschuldigingen naar Chiara, worstelde ik me de bus uit, zij volgde. Maar eenmaal buiten haalden twintig Ghanezen ons over om toch te gaan. We zouden het echt redden, we zouden direct vertrekken. Een smekende blik van Chiara. We stapten weer in. Ik probeerde te geloven dat het inderdaad goed zou komen en slaagde daar nog aardig in ook.

Maar natuurlijk zat het niet mee. Onze bus kreeg pech, tot twee keer toe. Na die tweede keer stapten we over op een andere bus. Ik besloot mn mobiel eens te checken. Bericht van Kiki: 'Travel Active heeft gebeld, je kunt toch beter een dag eerder gaan, bel me.' Paniek. Ik bellen, voor 5 euro per minuut, maar dat deed me op dat moment weinig. Overleg met thuis. Ze hadden overlegd met Kevin van Travel Active die contact met ze had opgenomen (waarvoor dank nog, Kevin! :)) Ik zou proberen het toestel van 2 juni te halen. 

Ik moest terug, en wel zo snel mogelijk. Via Lome en Cotonou terug naar Porto Novo, spullen pakken, afscheid nemen van mijn familie en op het vliegtuig naar Tanzania. Voor dat alles had ik nog 44 uur.

Maar ik kon helemaal niet omkeren. Ik zat in een gammele bus die me rechtstreeks de wildernis in reed, steeds verder van de bewoonde wereld. Mijn mobiele bereik nam met de minuut af, ons water was op en we hadden sinds 8 uur niet meer gegeten dan zo'n chemisch wit, vacuüm verpakt plakbrood, zoals je ze in de schappen van Zuid-Europese supermarkten vindt, en waarover alleen kinderen tot op een bepaalde leeftijd nog in de illusie verkeren dat dat spul lekker is. En alhoewel ik die leeftijd reeds met overtuiging gepasseerd ben, was het dat elastische nepbrood waarop ik de lange dag moest teren, omdat het alternatief op een sateprikker geregen slakken was. 

Het was vier uur, de geschatte reistijd van vier uur + 25% Afrikaanse speling zaten erop. Echter, toen ik degene naast me vroeg of we er bijna waren, begon hij hard te lachen. Nog zeker twee uur. Nog twee uur dieper de rimboe in, een bijna ondragelijke gedachte, een helse race tegen de klok stond me te wachten. De natuur was trouwens adembenemend, ware het niet dat iets anders mij reeds de adem benam. Ik heb er niet eens foto's gemaakt, dus voor plaatjes moet ik jullie helaas doorverwijzen naar Google.. ;)

Aangekomen in het stadje bij de watervallen, tegen zessen en bijna donker dus, lieten we ons naar het dichtstbijzijnde hotel brengen. We legden de situatie uit en informeerden naar de opties, of we al direct terugkonden. Dat kon niet, morgenochtend vijf uur was de eerste mogelijkheid richting Lomé te gaan. En dus installeerden we ons met een geïmproviseerde maaltijd voor Nederland-Ghana, de beste ontspanning die je mij kunt geven. Goed, de stroom viel na tien minuten uit, maar we hadden wél het enige doelpunt van de wedstrijd gezien. Ik hoop maar dat die net zo mooi was als die watervallen, waarvan we nooit meer iets gezien hebben..

Die nacht sliep ik slecht en om vijf uur stond ik met al m'n tassen gepakt om te gaan. We vertrokken en eindelijk zat alles een keer mee: een vriendelijk echtpaar bracht ons naar overstappunt 1 zodat we niet op een volle bus hoefden te wachten. Daar konden we ook redelijk snel door naar Lomé, stopten bij de grens de vaccinatievrouw weer wat geld toe en reden bijna direct door naar Porto Novo, waar we rond vijven 's middags aankwamen. Toch nog een reis van twaalf uur dus.

Terwijl ik in taxi's en bussen had gezeten, hadden mama en Kiki vanuit Nederland andere opties bekeken en uiteindelijk zelfs voor me geregeld dat ik gewoon de derde kon vliegen, met een aangepaste route, zodat ik toch nog op tijd aan zou komen in Tanzania. Dat was een enorme opluchting. Ik kon toch nog gewoon rustig de volgende dag afscheid nemen van m'n familie en langs SYTO om te evalueren (en ik had nog het één en ander te melden over Lea).

Het afscheid van m'n familie was niet makkelijk. Aidson, Pauline en maman waren in tranen. Zelf hield ik het ook nauwelijks droog. Wat ben ik van die mensen gaan houden. Ik beloofde hen en mezelf hier ooit terug te keren.  

Chiara ging de volgende dag met me mee naar Cotonou om mijn laatste avond te vieren. De andere vrijwilligers waren allemaal al weg. 's Avonds kregen we een uitnodiging van de jongen van het guesthouse om met hem en een stel Europese vrienden wat te gaan eten. Met die groep hebben we de rest van de avond doorgebracht, en dat was een fantastische afsluiting van een fantastische tijd in Benin! Een tijd met, hoe cliché ook, ongelooflijk veel nieuwe ervaringen en inzichten, een tijd om nog heel veel aan terug te denken. 

Benin, met je lelijke Frans, je zems, je fanmilk, je warmte, je vis, je mooie mensen, je gammele busjes, je prominente katholicisme, je traditionele dans, je optimisme en je gasrvrijheid: ik hou van je!